Байка
Стары дуб кахаў рабiнку
І туліўся да яе:
«Абдымаць хачу дзяўчынку
І жаніцца па вясне!»
А дзяўчынка круціць носам,
Непакорліва яму,
Распусціла пышны косы:
«Што гаворыць? Не пайму!
Ой, дубочак мой старэнькі,
Прапанова твая – шок.
Я ж малодка, даражэнькі,
У мяне ёсць жанішок.
Хіба згодзішся ты ў нянькі –
Маіх дзетак калыхаць,
Забаўляць, гуляць у лялькi,
Казкi, вершыкi чытаць...»
«Мабыць, хлусішь, маладзіца?
Справа гэта не мая,
Рукі, ногі ўжо трасуцца,
Ды і дрэнна бачу я».
«Дык сядзі тады, старэнькі,
Ногі звесіўшы з гары,
Лёс не ганьбі свой, сівенькі,
Ад зары і да зары.
Да пары кахаў ты дзевак,
Калі ўжо немалады,
Праяві сябе ты ў спевах,
Не твае тыя дары…»
Рабiнка i дубочак
© Copyright: Лидия Жидко-Зенькова, 2019
Свидетельство о публикации №119022307591
Свидетельство о публикации №119022307591
Рецензии