Старуха и казёл - байка

Задумала адна калісь старуха
З казлом старым растацца назаўжды.
Стаў ён стары , таўстое адвесіў  бруха
І рэдка ўстае нават  дыбы.

А я зажытачная бабка- жыццялюбка
Вазьму сабе пажыць казла другога
Яшчэ ж вясёлая , ды й неадналюбка 
І будзе шэрсць і будзе дапамога .

На перабор мясцовыя збягаліся казлы
І вельмі паважаныя з замежжа.
Дасталася замежнаму казлу гран-пры
Прыгожая на ім была і модная адзежа.

Ёй спадабаўся гэты модны козлік,
Ён спрытный быў і масць дзяржаў.
Прыемный быў на позірк і на воблік
І  дужа гучна козлік тот бляяў.

Рашыла бабка з ім  жыццё прадоўжыць
Няведаючы гора  добра і вясёла  жыць .
Але ж у казках толькі  так бывае
Чагосць казлу  ў старухі не хапае...

Збягае здраднік днямі да  суседскіх коз
Стаптаў гарод , памяў ўвесь авёс.
Патрабаваў  сабе лепшый дагляд
Тут паміж іх, пайшоў зусім разлад.

Старуха збілася ўжо з ног
Непаслухмянага шукаць свайго  казла.
А як знайшла  - дык выставіў ёй рог!
Памощнік хварасціна , а ці мятла.

Бляе ён гучна стаўшы каля хаты
Ўсё яму мярэшчыца не так.
То спаць маленькія мяшаюць парасяты
То ежу зробіла старуха абыяк.

Вось тут  і ўспомніла  свайго казла
І абразумілася плачучы  старуха.
Хоць быў стары казёл , але ж без зла
На што ж патрэбна гэта людзям  паказуха?

Мараль у гэтай байкі- такава
Трымайся ў старасці свайго, а не заморскага казла.

20.02.2019.г.Лілія Воранава ( Журавінка)