Зимняя элегия

Мягко снежила,
      хлестко вьюжила,
Душу смятую
      отутюжила.
Залегла в груди
      грусть красивая,
И как дым ушла
      прыть спесивая.
Кончен бал зимы,
      снежный абрис зыбок,
Давит душу мне
      ледяная глыба:
Своему коту
      под кожу кроткую
Инсулин колю
      шприцем -"соткою"...


Рецензии