Шэры змрок апусціўся, як цмок той, пад вечар,
І на вокны накінуў тонкі з суму паркаль.
Дагарае паленне ў светлай чырвані печы,
Успамінаў прыносіць незабыўны той жаль.
А яны прывядуць з цяплом полымя сцежкай
Да часоў, што, як струнка, на варце стаяць,
Да дзяцінства з блінамі, гулі ў хованкі й снежкі.
Ад мяне іх пад коўдру гадоў не схаваць!
І здаваўся глыбокім (пад пахі) той снег,
Лёд на сажалцы вабіў пералівам прыгожым.
Я на лыжах з адкоса з'язджаю ў сне,
Зноў імчу на каньках тым дзянёчкам пагожым.
Дзе ж вы дзеліся, дні адляцеўшых гадоў?!
Не сустрэць мне, я ведаю, сцежкаю вас!
Не знайду я той снег ад дзяцінства ізноў,
Толькі бляск яго чысты ў сэрцы не згас!
Бляск у сэрцы
© Copyright: Николай Карташевич, 2018
Свидетельство о публикации №118122503304
Свидетельство о публикации №118122503304
Рецензии