Час лечыць

Млявае неба,дзень апатычны
Спёка такая цяжка сцярпець
Едзем на мора,так меладычна
Каб асалоду ад мора паймець...
Ад цягніка Ўсе паселі ў атобус,
Песні пяём і расказваем байкі
Хтосьці  ўзяў з сабою глобус,
Мора шукае як тую Ямайку...
Нехта здымае на тэлэфоне,
Нехта гаворыць,быццам крычыць
Бадзёрыя ўсе,бо вельмі скора
Мора убачым,каб адпачыць...
З радасцю дзеці плясалі ў аладкі,
Вось яно мора,хутчэй да вады,
Карыя людзі,як шакаладкі
Снуюць ля берага туды-сюды...
Што тут здарылася? Твары засмучаны
Хлопчык маленькі на корткі прысеў
Цёця якаясці папала ў кручу
Дзядзька вунь цягне яе аблыселы...
Жанчына на погляд яшчэ маладая
Цела абмякла,ўніз галава
Вось як судзбіна пацешылась злая,
Чымсці жанчыну яна даняла.
Сталі пытацца,што за жанчына
Чаму застаўся такі горкі куш?
Сплысці за буй мела прычыну,
Бо да сяброўкі збег яе муж...
Змагаліся доўга за жыццё незнаёмкі,
Дыхалі і дыхалі з рота ў рот
Мутарна стала і крыху няёмка
Недапамог ёй прысутны народ...
Зразу зсінела,кругі пад вачыма,
Сінія густы і цела як мел
Жалка канешне, жыла бы жанчына,
Каб прабачыць памылки умела.
Людзям злосць замутняе вочы,
Помсты адна и тая ж песня,
Жыць чалавек зусим не хоча
Мэта-самагубсва здзейсниць!
А потым што яго чакая?
Пляваць на ўсіх тады жывых,
Адказнасць хутка прападае
Галоўны толькі помсты міг.
Д'ябал заве у свае абдымкі,
Душы ўмее сазываць
І чалавек за свае учынкі
Смалу яму будзе цягаць!
Чаму нас у далеч занясло?
Нехта завыў злосна за плечмі:
"А ты там быў?Ці ёсць жытло?"
Чуць не згубіўшы дары рэчы:
"Ці цемра лепей за святло?"
Мора бясконцае,жощта-зялёнае,
Буйными хвалями шумна трапеча,
На адпачынку птушками вольными,
Час нас витае,бадзёрыць и лечыць!