Вецер замарыўся, адпачыць прылёг,
Цішыня заснула ў зорным карагодзе.
Да цябе іду, шапаціць трыснёг,
Рэчка апранулася па апошняй модзе.
Тонкі лёд-люстэрка перакінуў мост,
Вунь да той ракіты, што ў "агні" стаіць.
Я ж на гэтым беразе, да зямлі прырос,
А рака працягвае тайны ў мора ліць.
Я змагу па тонкаму перайсці ільду,
Заірдзеюць твары чырванню наўкола.
Пацалунак твой ля вады знайду...
"Дзе так доўга быў, мілы мой Мікола?!"
Пацалунак
© Copyright: Николай Карташевич, 2018
Свидетельство о публикации №118112704292
Свидетельство о публикации №118112704292
Рецензии