Заповедь

Не  продать, не  погубить, не  кинуть
Кровное, сражённое  бедой, –
Заповедь  я  оставляю  сыну
В  жизни  быть  всегда  самим  собой.

И  подкову  над  дверями  хаты
Явно  недостаточно  прибить.
Этого, сынок  мой, маловато  –
Не  убить, не  красть, не  прогневить.

Мало  –  не  судить, не  искушаться,
Разбираться  и  в  добре, и  в  зле.
А  важней  свободным  называться
На  святой  прадедовской  земле.

Мой  сынок, ни  стяги  и  ни  звёзды  –
Не  возвысят  чувства  ничьего.
К  бугоркам  на  дедовском  погосте
Жизнь  склоняет  нежное  чело.

В  добрый  путь! Лавровый  и  геройский
Пусть  тебе  не  поднесут  венок!
Да  зачем  он  пареньку  из  вёски.
Коль  другой  тебе  нужней, сынок?

Тот, который  на  пробор  твой  русый
Покладёт  любимая  рука.
Голоса  родимой  Беларуси
Память  возвратит  издалека.

Мало  –  без  оков  расправить  плечи.
Что  нам  с  доли  –  бессловесно  жить?
Нужно  милой  беларуской  речью
Как  бесценным  даром  дорожить.

Ничего  ждать  больше  не  берусь  я.
Пробуй  жизнь, сынок, на  цвет  и  вкус!
Мало  народиться  белорусом,
Нужно, сын  мой, жить, как  белорус!

Перевод с белорусского языка
Георгия КИСЕЛЕВА

ЗАПАВЕТ СЫНУ

Не прадаць, не зганьбіць, не пакінуць
Роднае і крэўнае ў бядзе.
Запавет такі рыхтую сыну,
Каб у згодзе жыў сярод людзей.

Мала выпадковую падкову
Над дзвярыма новымі прыбіць.
І зусім, мой сын, недастаткова
Не згубіць, не ўкрасці, не ўгнявіць.

Мала не судзіць, не спакушацца,
Не манахі шчаснымі былі.
Так патрэбна вольным называцца
На святой ад прадзедаў зямлі.

Так патрэбна мець яе кавалак,
З белай назвай свята й чысціні.
І, напэўна, мала, вельмі мала
Быць як вершнік горды на кані.

Насамрэч жа ні сцягі, ні зоркі
Не гартуюць гэтак пачуццё,
Як да родных ніваў і ўзгоркаў
Хіліцца пяшчотаю жыццё.

Бласлаўляю ў шлях цябе складаны,
Дзе лаўровы не дадуць вянок.
І не ён збаўляе ад заганаў,
Іншы табе трэба, мой сынок.

Той, які каханая жанчына
Жартам пакладзе на валасы.
Мой ты любы, мой ты родны сыне,
Для цябе – Радзімы галасы.

Мала на руках не мець аковаў.
Што з той волі, як душа маўчыць?
Трэба роднай, спадчыннаю мовай,
Як бясцэнным дарам даражыць.

Больш жадаць нічога не бяруся.
Многа – без граху і без спакус,
Мала нарадзіцца беларусам,
Неабходна ЖЫЦЬ як БЕЛАРУС.