Раскрышыла Айчына хлеб
І рассыпала з хлеба соль.
Апусцеў яе дом, а хлеў
Размаўляе штодня з касой.
-- Што ж вісіш на маёй сцяне,
Што ж не косіш квяцісты луг?
-- Сёння сена расце ў цане,
Ды цана не пацягне плуг.
Не падыме зрання касу
Пад вясёлы птушыны спеў.
Там дзе радасць была -- лёг сум,
Анямеў з ім і двор, і хлеў.
Дом гатовы сустрэць гасцей,
Тых, хто прыдзе сюды, каб жыць.
Каля ганку палын расце --
Адчужэння няма мяжы.
Ёсць яшчэ ў нашых вёсках дух,
Ды, шкада, там няма людзей.
Размаўляе з пчалою луг,
Што з суквеццяў няктар крадзе.
-- А куды ж ты яго нясеш,
Каму трэба той дзікі мёд?
-- Хіба стане табе з ім лепш,
Калі ў вёсках памрэ народ?
Прамаўчала ў адказ пчала,
Не змагла яна ўспомніць слоў,
Што калісьці казаў пчаляр,
Калі сніў аб Айчыне сон.
***
© Copyright: Валерий Познякевич, 2018
Свидетельство о публикации №118111408934
Свидетельство о публикации №118111408934
Рецензии