Юнус Кандым. Был я, не был...

Мен бар эдим, мен ёкъ эдим...

Чыракъ яна, онынъ къара
ышыкълары
бель богъалар къаранлыкъны
къарартмагъа.
Чыракъ яна, лякин сокъакъ
мышыкълары
ашыкъалар къаранлыкъны
агъартмагъа.

Рузгяр улуй къашкъыр киби,
улуй, къаргъай.
Мен кеткен сонъ къум устюнде
мени арай.
Тул либасы кийген Салгъыр,
кобек багълай,
копеклерден, терекълерден
имдат арай.

Мен бар эдим, мен ёкъ эдим
бир заманда,
масал дегиль, бир тал олып
къалдым сенде.
Эр анъ чыкъам козьлеринъни
юмгъаннынъда
тирильмекчюн сонъ ольмекчюн
кирпигинъде.

Юнус Къандым


Был я, не был...

Печь и свечка догорают–
час был труден.
До рассвета, не иначе,
будет горько.
Тьма ещё черней была чем,
то ли будет.
Разве уличные кошки
чают зорьки.

Волком серым ветер воет,
стонет, плачет.
В платье траурном Салгирка-
овдовела.
Часом с пёрышком впритирку,
не иначе,
по бумаге оставляю
след, по белой.

Был я, не был, было время–
и не стало.
Ивой сирой, не рассказом,
буду сниться,
чтоб целуемою глазом
каплей талой
вмиг собраться и сорваться
всмерть с ресницы.

перевод с крымского Терджимана Кырымлы


Рецензии