Теодор Траянов. Не пытай

Не пытай

Почто не пытай потемнели
восходы остывшей любви–
и мы под луной побледнели,
что солнцем, уволь, не зови,

что деток болезненных нежит
в преддверье начала конца,
что ложные будит надежды
в остывших, но страстных сердцах.

Спой тихо о грёзах несбывших,
о розы опавшей шипах,
что смертью безмолвною дышат
крозь цвета увядшего прах.

перевод с болгарского Терджимана Кырымлы


Не питай

Не питай защо потъмняха
лъчите на светла любов,
защо сме по-бледни и плахи
от нощем подгонений лов,

защо ни луната поглежда
с печал като болни деца
и буди неверни надежди
в залюбени смътно сърца,

а тихо запей за болежки,
що дебнат след всяка мечта,
запей ми за розите тежки,
що сее в душата смъртта.

Теодор Траянов


Рецензии