Патрабавальнасць да сябе –
Сумленню як даніна.
І дзень, і ноч цябе дзяўбе,
Усё гэта, як даўніна.
Не даспадобы людзям гэта –
Навошта ж нейкі непакой?
Дарэмнасці прыкмета –
На што ж гнясці сваёй рукой?
Так падабаецца хвальба,
Як нам яна прыемна!
Навошта ж тая барацьба?
З самім сабой – нікчэмна.
Ды несуцешны нейкі грук
Сумленне ўсё ж трывожыць.
Трывалы ды настырны гук
Збянтэжанасць падоўжыць.
І будзем вымушаны век
Згадзіцца з той праявай,
Сумлення пробліскам павек
Нарэшце зрыне з’ява.
Сумленне
© Copyright: Татьяна Цыркунова, 2018
Свидетельство о публикации №118102904198
Свидетельство о публикации №118102904198
Рецензии