Палескiя павер, я

Воўкі па начах гуляюць,
Совы па карчах палююць,
Шабаш ведзьмакі спраўляюць
Ды на тварах штось малююць.
 
На гары Лысай збяруцца,
Дружна водзяць карагоды,
То спяваюць, то смяюцца,
Вельмі здатны на прыгоды.
 
У возеры  русалкі ноччу
Косы-зелень распускаюць,
Вадзянік у воду скочыць –
Хай усе яго шукаюць.
 
Месяц свеціць, ды не грэе,
І святло яго чароўна,
Валадараць зараз мроі,
Бо туман, нібы бавоўна.
 
Вогнішча гараць – Купалле,
Хлопцы, дзеўкі праз іх скачуць,
Гэта ўсё –  душы прыволле,
Можна прыцягнуць удачу.
 
Людзі ноччу спачываюць,
Сон ідзе такiм малойцам,
Дзею чары адчуваюць
Нават рыбакі, што ў лодцы.
 
Даспадобы мне карціна,
Бо ў ёй – маё Палессе.
Казкі, прымаўкі – руціна,
Але ўсе яны ўваскрэслі.
 
Вельмі многа забабонаў,
Але ўсё прыйшло ад продкаў,
Склалася з часоў прыгонных,
Шлях іх не такі кароткі.
 
Мне па густу і павер’я,
Роднай мовы абароты,
Iм я выкажу давер’е,
Як і зеллю з прываротам...