Я стаю у вакна,
Восень на зямлю прылегла,
Вокны гэта сцяна,
Межа, што памiж намi легла.
Восень, жоута-блакiтная далячыня,
Яна уся у лiстоце,
Яна у свеце даужыня,
Якая гучыць у кожнай ноце.
Восень, яна мой рыжы кот,
У ей усi маi натхнення,
Яна мой лес, я у яе пiлот,
У гзтым мае захапленне.
Я так кахаю сваю Плиссу,
I яе берагавую кнiгауку,
I бацкiну у траве касу,
Яго магутную у жылах руку.
Ты мой лес Смалявiчы, Плiса,
Кладка, што праз рэчку ляжыць,
Печ i у ей каубаса,
Па якой аж сэрца дрыжыць.
Я малетка, мне дзядзка закон,
Я у будучым спадканнi,
Я у тых, у мiнулых дзен,
Я i тут, у сваiм каханнi.
Дзяцiнства, юнацтва, узрост
© Copyright: Сергей Сабадаш, 2018
Свидетельство о публикации №118102205110
Свидетельство о публикации №118102205110
Рецензии
Добры дзень, Сяргей!
Цікавы верш пра родны край.
Калі гэта на беларускай мове, дык мге не хапіла "ў", дзядзька", "спатканне"...
Выбачайце, можа такая задумка..?
З павагай
Тамара Степанюк 30.10.2018 12:18 • Заявить о нарушении
Цікавы верш пра родны край.
Калі гэта на беларускай мове, дык мге не хапіла "ў", дзядзька", "спатканне"...
Выбачайце, можа такая задумка..?
З павагай
Тамара Степанюк 30.10.2018 12:18 • Заявить о нарушении