Над Нёманам шэры туман…
Ён сцелецца так тут стагодзі.
У ім вечнасці быццам падман –
Міцкевіч у плёсах тых ходзіць.
Ліцьвін, беларус, ці паляк?
Кім быў ён, і кім застаецца?
Адказу няма аніяк –
Душа на кавалкі не рвецца.
Пясняр і дарадца, мастак,
Радзімы сваёй абаронца.
Ён усё для яе зрабіў так,
Што сёння яна свеціць сонцам…
Уецца туман над ракой,
Ласкава казыча ёй бераг –
Міцкевіч бы піша рукой
Пра край свой, у яго шчасце веру.
26.07.2018 г.
Адаму Мiцкевiчу
© Copyright: Ковальчук Тамара Васильевна, 2018
Свидетельство о публикации №118101205766
Свидетельство о публикации №118101205766
Рецензии