Датроньси ж хотя п во до Ласк,
Оні прікасалісь к Ево ногам,
Трогалі-мялі одежду.
А Он говоріл ліш, всё усміхаjсь:
Да-да, вы но Моі детКі зь.
І вот появілся какоj-то хам
І тыкая на портрета,
Вдруг Васью завопрошамаш:
Да шо то за негра?!
После этого дыкого срам
Он ведь о5 был в Студента j.
А не в тюрме оКазаЛсь –
Казы неjкаj несусветнаj.
У вобшым, всяк развіваеца сам.
Как пожэлае мнеско.
Бо, ну, а хто колы jім осеняв
Сіны іj хлев свынк.
Вроді, ты з сам всэ вонь прам достав.
Доскы і, хе, фанеры.
Да комусь жа нада узяць
І дырок в ізбе надзелаць!
Пудвалыj, пудпічок – мышам.
А шо там шэ ведьмам
Нагріты хотя бы дід Вась.
Ну, ко3j був маленькыj.
Панна велька! Нітья Сурам!
Сплашно жэ вжэ блажэнсва!
Да я!.. давно вжа сфята.
І нашо благоговець к сын.
Есця j ныділька, бы, у Козла –
Прощона, чуднэнька.
Да шо ты! Ты но ковлях.
А ведьма бызгрэшна фш.
Саі Баба! Любыj Ты наш!
Дэ хто понев з псыщ,
Хто і такыj Сын Ваш желанн,
Шо загналы в шызэнькы.
Одобралы навыть звонка.
Орудіе ж в бесыj
СукПрокТіф во аж дерьма.
І ны змоглы но Портрэт вжраць.
І медальончык, махонькыj свят,
Будучы у кішэньцы,
Но і спасав от всіх князь
Ув іхныj смырдельні.
...ну, вот ані ж поjмуть тэбэ
Свидетельство о публикации №118090908863