Зноў вяртаюсь да малой Радзiмы.
Я магу дакрануцца яшчэ?
Твае сэнсы цягнуцца к мiлай.
Да нашчадкаў здольных. Хутчэй!
Бачу хату, калосся i кветкi.
Падарункi прыроды – на стол.
Чую гоман старой суседкi
I ўсмешка ад думкi: «Прыйшоў!»
Адчыняю дзверы. Хвалююсь,
Бо абняць хачу родных даўно.
Дзе матуля мая? Пацалую
I яе, i сястру. Усё адно:
Хоць i ведаў колер учынкаў,
Бягуць слёзы па твары. Хлапчук!
Я маўчу ад эмоцый айчынных,
З цеплынёю кранаюся рук.
Абяцання, на жаль, не прымаю.
Колькi дзён будзем разам? Пытай!
Але я шапчу вечарам мацi:
«Ты заўсёды мяне чакай».
Старонка
© Copyright: Анастасия Курулёва, 2018
Свидетельство о публикации №118070806491
Свидетельство о публикации №118070806491
Рецензии