Магъа эшик ачажакъ

Янгы агьлю, бир-биринден тоймагъан,
Бир-биревге сююп бакъгъан кююнде,
Сёйлешелер сав гюн эшик ачмасгъа,
Къонакълыкъгъа ким гелсе де уьюне.
 
Бираз гетип, муна, эшик къагъыла,
Эшик алда эрни ата-анасы...
Борчлу бола гелген йимик гетмеге,
Уьйде ёкъ деп ойлашалар баласы.
 
Улан буса уьйде, амма улангъа
Берген сёзюн ер этмеге ярамай...
Бирдагъы да башлай эшик къагъылма
Эр-къатынны «дыгъарына» къарамай.
 
Эшик алда ата-анасын гёргенде,
Берген сёзю етти янгъа чачыла:
Къатын йылай, къатын улуй, ялбара,
Эр алдана... Темир эшик ачыла.
 
Улан англап оьзю этген хатаны,
Оьз-оьзюне налат бере талмагъан...
Шо гюнден сонг хыйлы гюнлер оьтсе де,
Этген ишин унутмагъа болмагъан.
 
Айлар гете, йыллар гете арадан,
Гёнгю ону хошлу, энемжаялы,
Бугюн ону насибине дазу ёкъ
Бешинчилей ата болгъан саялы.
 
Артсыз-алсыз сююнчюне атаны
Дос-къардаш да тамашагъа къарайлар:
«Булай уллу сююнчлеге, насипге,
Себеп недир, не болгъан?!» – деп сорайлар.
 
—Англамайбыз сагъа гелген ойланы:
Къызъяшынгдан сююнмекден нетмединг,
Шунча уллу йыбавланы, тойланы
Дёрт уланынг тувгъанда да этмединг!
 
—Магъа тувгъан хадиргюнге дюнья тар,
Къайсы ата бу намусдан къачажакъ?!
Сав дюньягъа йыбав этер гьалым бар:
Къызым тувду магъа эшик ачажакъ...