Ингмар Хэйтце Посвящение - Inwijding

Посвящение

Однажды меня приняли в Общество.
Вытащили около полуночи из постели
и, надев балахон, с повязкой на глазах,
провели по лестнице в холодный и затхлый погреб.

Кто-то поёт на неизвестном языке.
Кто-то подаёт кружку. Я должен
до самого дна её осушить. С дрожью в коленях,
иду вдоль живой изгороди голосов, чувствуя

дюжину рук на теле и на лице.
Я кружусь, как суфий, но теряю равновесие,
в ушах застряли три вопроса, прозвучавших при посвящении –
и когда я оказываюсь у подножия платана

в южной стране, не ведая, как я там очутился,
до меня доходит, что наступило время для приключений,
что я больше не один – и это самое главное, что отныне
всё пойдёт по-другому.
 
Inwijding 

Op een dag treed ik toe tot een Vereniging.
Rond middernacht word ik van mijn bed gelicht,
geblinddoekt, in een habijt gehesen en een trap
af geleid naar een koele, geurende kelder.

Iemand zingt in een taal die ik niet ken.
Iemand anders reikt een beker aan. Die moet ik
tot de bodem legen. Met een cakewalk in de knie;n
ga ik langs een haag van stemmen, dozijnen

handen op mijn lichaam, over mijn gezicht,
ik wentel als een soefi maar verlies mijn evenwicht,
de galm van drie gewetensvragen in mijn oren -
en als ik bijkom aan de voet van een plataan

in een zuidelijk land, zonder idee hoe ik daar ben
gekomen, begrijp ik dat het tijd is voor mijn avontuur,
dat ik niet langer alleen ben – dat voortaan alles,
alles anders zal zijn.