У жыцці даволі шэрасці,
ды ёсць у ім яшчэ
ліхтарыкі наперадзе
ярчэйшыя вачэй.
Бенгальскія агеньчыкі
у далоні не збярэш,
былі ўчора шэрымі,
а здолелі сагрэць.
Шчымліва мітуслівыя,
надзея ў вас і грэх.
Ляціце, пэўна, з выраю,
каб сэрцам не старэў.
На бацькаўшчыну ластаўкі
вятраюцца вось так.
Я выразы крылатыя
чытаў ў тых вачах.
Апоўдні ці ў поцемкі
на лёце іх лавіў,
ды страціў неяк восенню
ўжо амаль усіх.
Не грэлі сарамлівыя,
ці то наадварот,
расстрэльвалі ў патыліцу,
калі блудзіў як крот.
…Бывае часам з выраю,
з высокіх далячынь
у начы усмешка шчырая
дзяўчыны прыляціць.
Абуджаны, збянтэжаны,
углядаюся ў Сусвет.
На небе зоркі цешацца,
усмешкі бледны след,
як Млечны шлях у мінулае,
куды не ўцячэш,
а з фанароў нахмураных
у лужы свет цячэ…
Лихтарыки вачэй
© Copyright: Станислав Маевский, 2018
Свидетельство о публикации №118021809941
Свидетельство о публикации №118021809941
Рецензии