Я нарадзіўся на вайне.
На той вайне я рос.
Ад гэтык думак удвайне
Глядзець цяжэй на лёс.
Вайна паміж дабром і злом
Ідзе каторы год.
Вайна бярэ душу на злом, --
Ламае думак ход.
Быў чалавеку чалавек
Раней і кум і сват...
Цяпер -- паўсюль, то стогн, то здзек --
Пілуе д'ябал сад.
Ён нішчыць квецень у душы:
Настрой, каханне, лёс...
Каб чалавек ні дня не жыў
Без клопату і слёз.
Яго памочнікі даўно
Забыліся аб тым,
Што ён забраў іх у палон,
Каб след жыцця прастыў.
У тых людзей няма надзей, --
У сэрцах -- камяні.
Іх час сцяжынкаю вядзе
Па спаленай зямлі.
Я доўга з верай сябраваў,
Малітву ў сэрцы нёс, --
Да Бога Храм пабудаваў,
Збярог уласны лёс.
***
© Copyright: Валерий Познякевич, 2018
Свидетельство о публикации №118020807650
Свидетельство о публикации №118020807650
Рецензии