Цябе я ведаю… Ты ў дотыку ласкавым…
Не, не сняжынкі і не ветрыка рукі.
Цябе я чула некалі… Не ў шорхаце атавы,
Ні ў песні, што спявалі жаўрукі.
Ты – нешта большае – мая туга па дому,
Сцяжынкі да якога праз вякі,
Праз пусткі забыцця вядуць. Знаёмы
Мне позірк твой сур’ёзны.
Дзівакі…
Мы разышліся на шляхах Сусвету,
Каб зноў сустрэцца некалі з табой.
Я адчуваю нашу еднасць гэту
Сваёй чуллівай, трапяткой душой…
Цябе я ведаю...
© Copyright: Светлана Быкова, 2018
Свидетельство о публикации №118020412645
Свидетельство о публикации №118020412645
Рецензии
Тамара Георгиевна, огромное спасибо за оценку стихотворения!
С уважением: Светлана.
Светлана Быкова 08.02.2018 20:10 Заявить о нарушении
С уважением: Светлана.
Светлана Быкова 08.02.2018 20:10 Заявить о нарушении