Вот что я хотел вчера писать,
Я хожу, как Заяц, ліш с оглядкоj
Во тут во под Любішовом вамп.
Вія жэ зобачылы канальі
І сказалы: ты, друшбан, ны наш!
Так шо зарэ мы тут вам увалым
Пісню с того світу Васілька.
Чэго козак зажурывса?
Чы дывок тут мало вж?
Лытять діткы с того світа
Да j шось мні всэ кажуть.
А я ныц ны j розумію.
Бо в батька удався.
Прылытіла от Міланья.
Дівчынка ж малая
Да j горныця, голубыця,
Ах, до мэнэ j бае:
Чы хоть знаеш, міj козачэ,
Шо в тыбэ сыстра е?
І всмыхаеця j власамы
Бы кныжкы скы2е:
Шо ж, мовля, ты зачытався,
Колы місяць зяе.
Піды-выjды на зарадку ш.
Дам тобі я праны j...
Гоj, пішов я ж раз туда, дэ
Горілку пытають.
А там энэ вжэ с3чае
Чы одна но самка:
Гоj, чаго ты, парубочак,
Ды j зу7 не пЯны j?
Чы тобі бы мы j ны пара,
Шо j до j нас ны заjдыш?
От акы ж ля мні і нада
Наглы j хы3 хамкы:
То смыюцца над ідочком,
То, бы сучкы, лають.
...ну, тут пропускы якыjісь.
Ек жэ так ты, ваj-ваj!
Экономым асло.
А тут выдыль гласны в саjті
Свидетельство о публикации №118011612323