За маршчынкі, што з’явіліся так рана,
Трывожны позірк стомленых вачэй
Я прабачэння папарашу ў мамы,
За недаспаных карагод начэй.
Падзякую за калыханак хвалі,
Майго маленства сонечныя дні.
І за шчаслівыя дзяцінства далі,
Што разам з ёю весела прайшлі.
Я прабачэння папрашу ў мамы…
Але ці хопіць самых шчырых слоў,
Каб загаіць на родным сэрцы раны,
Каб адплаціць за яе ласку і любоў…
2009 год
Мама, даруй...
© Copyright: Ольга Тригубович, 2018
Свидетельство о публикации №118011209103
Свидетельство о публикации №118011209103
Рецензии