Вечарэе наўкол. Выйшлі людзі.
Мы адны, цішыня ды спакой.
Твае белыя пругкія грудзі
Гладжу цвердай шурпатай рукой.
Я шапчу: ”Мая мілая фея,
Ад чаго ты так крэпка дрыжыш?
Ля цябе я душой маладзею,
Ты ўся полымем побач гарыш”.
Разыгралася зноў навальніца,
Дождж па шыбах іграе ў акне,
Мая любая грому баіцца,
Прытулілася ўся да мяне.
Цiшыня ды спакой
© Copyright: Анатолий Щученко, 2018
Свидетельство о публикации №118011101868
Свидетельство о публикации №118011101868
Рецензии