Прабач мяне. Ведаю, цяжка.
Прабач не адразу, але ж…
Ты ў клопаце ўся, бы мурашка.
Кахаю ж цябе я без меж.
Так млосна на сэрцы, ды горка.
Даруй мяне! Божа, пачуй!
Адразу па яркую зорку
На крылах я ў неба ўзлячу.
Я стану вялікім, бы горы,
Багатым, як наша зямля,
Крыштальна празрыстым, бы мора,
Магутным заўжды, як скала.
І зноў заспяваюць нам птушкі.
Нас сонца сагрэя цяплом.
Жыцця нагадаюць кукушкі.
Устанем вышэй мы над злом.
Зраблю чаравічкі я з зоркі.
Кахаць буду мнозства гадоў.
Пірог, што набыў сам, той горкі,
Сумленна я з’есці гатоў.
Прабач
© Copyright: Анатолий Щученко, 2018
Свидетельство о публикации №118010902516
Свидетельство о публикации №118010902516
Рецензии