Храм и крест. Лодка Диониса. 15

       Х. Марсман
       1899-1940

Перевела с нидерландского языка
на русский язык Галина Поротикова

Рассвет проснулся, и трепещущие флаги
зари развернуты, и небесам хвала;
и дремлет у подножия солнца в красной саге
земля, какой в час сотворения была.

дороги вдоль текут обветренные реки
деревьев, древних ильмов, утра синева
в туманной глубине приподнимает веки
что женщина, ещё ночной мечтой жива.

упряжка ветра объезжает горизонт,
он перекормлен, пухнет, вызревает воз
барочных облаков, с вулканом в унисон,
кровавым бюстом упираясь в небосвод.

покорный власти вольных здесь деревьев вешних -
их оперение, подобие чешуи,
сверкает глянцем в небесах высот нездешних -
он покидает зелень моря, блеск струи,

обетованную страну, тропа из глины
к аллее тополей привычных приведёт;
безмолвный дождь линует далей сполох длинный,
шквал миновал, и след один влечёт вперёд.

и упоённый не вином, природы страстью,
достиг реки он, здесь покой и сон плотин,
полуденной страны, и больше нет напасти,
и мир, распахнутый цветущий, триедин.

              1939

С нидерландского


       H. Marsman

Tempel en kruis. De boot van Dionysos

15

De morgen scheert in huiverende vlagen
over de wateren van het besterde gras;
De zon droomt aan de kim de rode sage
van het verborgen vuur, voordat de wereld was.

ter weerszij van den weg slaan de verweerde olmen
een woelende rivier in `t zachte morgenblauw,
de nevel scheurt die dreef over de velden
in langgerekte dromen van een vrouw.

de paarden van den wind snuiven den horizon,
boven den einder zwelt, een broeiend dreigement,
het overkropt gemoed van een barokke wolk
- de kim een kratermond - tegen de hemeltent.

tussen het hoog geweld der wilde voorjaarsbomen,
wier vliegend haar gelijk een schubbig hemd
schuimt van den zilverglans en hoog wordt opgenomen,
splijtend de groene zee naar het beloofde land,

neemt hij het lemen pad dat wentelt naar de verte,
een populierenrij met sidderend gewei;
een stille regen streept `t gestroomde vel der verten,
de zwarte bui dreef schaduwend voorbij.

vol van den zoeten wijn van het onstuimig weer
bereikt hij de rivier, en rustend aan den dijk
ziet hij het zomers land onder de vuren lucht,
`een mateloze bloei, zover de hemel reikt.