Храм и крест. Лодка Диониса. 16

       Х. Марсман
       1899-1940

Перевела с нидерландского языка
на русский язык Галина Поротикова

Воскурен, распластался знойный летний день,
под небом вечности возлёг кровавой жертвой;
пророчески  реки затянутая петля:
неопалимой купины благая тень.

жара была зола, в нервозной суете
пролившаяся градом в подолы обочин;
и слышалось пчелы жужжание везде,
и звёздный хор, и бренный век земной непрочен;

проснувшись он следил, как небо облаками
взмывало на дыбы за краем жёлтых нив,
садов, и мнилось, охладить спешат боками
те тучи солнце, подпиравшее зенит.

на глади голубой реки, блестящей слева,
казалось, тяжкий свет лишь корабли везут;
им башни что рога из городского зева
сигналили расправу, скорый страшный суд;

кирпичных фабрик кровли запылали ало,
нацелив дымоходы в небо как быки,
то батарея пушек дерзко угрожала
обвалом бастиону облачной реки;

черешня пенистым сифоном расцветала
и снежных мотыльков цветущий бил фонтан,
и замки палубами, словно из металла
мостами, плыли зыбким фоном панорам.

спасением была одной реки прохлада,
спустившись пересёк он кромочный базальт,
и было ощутить живое тело радо,
как сладко умирать под кобальтовый залп.

из капель весь и света, стройный сталагмит,
распят затем в траве, росой что мёдом сыт
и тонущий в цветах, представился на миг
себе он сам крестом, лучом зари омыт.

            1939

С нидерландского


       H. Marsman

Tempel en kruis. De boot van Dionysos

16

De zomermiddag lag in sidderende vuren,
een bloedend offerlam, gestrekt voor `t firmament;
in zuilen steeg het heil hoog boven de rivieren:
braambos en rookkolom van `t oude testament.

de assen hitte hing in een nerveus gewemel
en sloeg in regens neer tot in den schoot der berm;
de bijen dansten om zijn sluimerende leden,
een gonzende muziek, als van een sterrenzwerm;

en toen hij wakker werd, zag hij de witte paarden
der wolken steigeren tegen de loden kim,
over de bongerden en `t goud der uiterwaarden
stortte de zon die in het zenith hing.

links uit het blauw verschiet der blinkende rivieren,
gleden de schepen traag en zwaarbetracht met licht;
de torens flikkerden, en het geweld der speren
sloeg naar den horizon de vlammen van `t gericht;

vlamend was ook het dak der rode steenfabrieken,
de schoorsteenpijpen dreigend in de lucht,
een slanke batterij die de kanonnen richt
op `t zwellend bolwerk der omwolkte zon;

en schuimend spoot het bloed der jonge kerselaren
zijn vlinderwitten bloei bij trossen in het licht,
kastelen tussen olmen en het metaal der bruggen
sprongen als kippen op voor duizlend vergezicht.

nergens kon koelte zijn dan in het glinstrend water
en dalend langs de schoeiing van bazalt,
dook hij omlaag en voelde `t donker woelen
over zijn gladden rug, een spoel in het kobalt.

druipend, daarna, van licht en planten in het haar,
lag hij des avonds weer in `t wuivende gewas;
van melk en honing zat, verdronken in de bloemen,
een scheemrend kruis in `t rode avondgras.


 


Рецензии