Восень. Вечар.Толькi с працы.
Не мяняушы мокры рукавiцы:
Прынясла ахапку дроу,
Прыхапiла смальнякоу.
Так хацелася цяпла,
Бо прамезла аж душа.
У момант запалалi смальнячкi
I пусцiлiся у пляску аганькi.
Быццам, конiкi трашчалi -
Усе паленцы разам заспявалi.
Жвавы белы аганёк –
Грэу настыушы мой дамок.
Яркi капелькi смалы
Пахi лета прыняслi.
Цёпла с печкай нам -
Уцякае холад сам.
Iскры, мабыць, рагаталi -
Колер свой яны мянялi
Ды ляцеу у камiнок -
Дроу вясёлы гаварок.
Восень. Вечар. Толькi с працы
© Copyright: Софья Коневега, 2017
Свидетельство о публикации №117111209984
Свидетельство о публикации №117111209984
Рецензии