Николай Лилиев. Разбито сердце, проклята судьба...

Ти чуваш мойта горестна молба
от свойте небеса, незнайни боже,
прати низвъргнат дух ръка да сложи
над моето сърце, като съдба!

Аз не разбих желязната врата,
която води в сенките на рая,
и мойта душа ридай в безкрая
като прогонена мечта.

Покорен чакам твоя властен зов
да ми разтвори тайните на ада,
аз може би ще пия там наслада,
аз може би ще пия там любов.

Николай Лилиев


Разбито сердце, проклята судьба—
хоть люцифер на них десницу сложит.
На небеси неведомый мне боже,
тебе моя последняя мольба:

я не открыл железные врата,
и не ступил под сень благого рая—
и оттого ль душа моя страдает,
и обескрылена мечта;

покорно жду посланца твоего,
откроющего мне усои ада,
где ждёт любви пьянящая отрада
меня, неужто одного.

перевод с болгарского Терджимана Кырымлы


Рецензии