Скрипач в переходе

Скрыпач у пераходзе

Там непрадказальнасці гукау нямала,
Лагоднасцю скрыпка усе разбауляла.
Лісліва  баюкала, гладзіла нервы ,      
Шаптала на вушка- ты лепшы і першы!

Са слезкамі усіх  прабачэння прасіла,
То успомніушы нешта наузрыд галасіла.
Смяялася звонка, вярталася рэхам,
Была заляцанкай  прахожым, пацехай.

Ды людзі спяшаліся, нізка галовы ,
Не зведаушы цымусу нават паловы.
За руку узяла усе ж яна некаторых,
Спыніцца прымусіла ,быць з ею поруч.

Свяціліся твары , усмешка вітала.
Уяувіў ён сябе прад  вялізарнай залай.
(у сталых  гадах ,  усяму ведау цэну)
Яшчэ у вушах меў авацыі сцэны.

Фрак чорны з адлівам і постаці гонар,
Маэстра узор ,прафесійнасці годнасць,
Няголенасць твару ўсяму  ў дапамогу,
Аж душы кранала і лашчыла многіх.

Апошнія ноты , удзячнасць у паклоне,
Ён гукамі сэрцы людскія палоніў……!.
Усё падарункам і па дысідэнцкі
Меў шчырасць падзякі ў апладысментах….!