Найда и Вечны Агонь

Найда і Вечны Агонь.
Найда, -- новая паўнапраўная душа нашай сям'і. Андрэю хутка ў войска, вось замест яго будзе кошачка Найда. Цяпер наша сямейства складаецца ажно з трох жанчыны і трох мужыкоў, ураўняліся значыць, праўда адзін пойдзе служыць. Было дзве жанчыны Ольва і Вераніка і тры мужыкі: я і два сыны. Поўная гармонія. Я пакуль застаюся Тыранам, бо дэмакратыя ў нашай сям’і неяк “непраханджэ” -- так любіў выказвацца мой дзядзька Васіль, “Повар”, Кудласевіч Васіль Мікалаевіч, 1941 года нараджэння.
Прывёз балгарку з Плошчы Перамогі, ухапіўся за працу, хоць і галодны быў, дык сыны адразу панабеглі з жонкаю маёю Веранікаў, зноў, маўляў, усіх "напрагаю" , што я тут не адзін жыву. На поўным сур'ёзе і старэйшы і малодшы прыгразілі, што проста выганяць мяне з хаты, бо я не ўмею жыць з людзьмі, чагосьці там не захоўваю нейкіх там правіл сацыяльных, ці яшчэ нечага… Не зразумеў я нічога. Па мне дык усе навокал жывуць і паводзяць сябе няправільна, адзін я ведаю, як трэба і як павінна быць правільна. А пачалося ўсё з банальшчыны. Яшчэ ўчора жонцы сказаў, каб прыбірала зімовую адежу з вешалкі. Дык яна адразу ультыматум: “Прыбярэш рэйкі, якія загароджваюць дзверы, каб павесіць адзенне на вешакі ў шафы, і я прыбяруся”. Я ўчора перад сном усё рэечкі акуратненька прыбраў, цяпер дзверы адчыняюцца, а сёння прыехаў, -- зноў немагчыма павесць і знайсці вольнага кручка, вось і пазрываў з вешакоў усё адзенне і пашпурляў на падлогу, патрабуючы свайго. Я ж зрабіў, што ад мяне жонка патрабавала, дык чаму яна са свайго боку нічога не зрабіла?
Вось і папрыбягалі сына, што сядзелі за гульнямі камп’ютарнымі і нічога бацьку не дапамагаюць дагэтуль, хоць засілься гэтым рамонтам, ім усім да лямпачкі, быццам мне аднаму ўсё патрэбна. Узрушыліся, што бацька ўзяўся армейскія парадкі ў Хаце наводзіць. Больш за ўсё наязджаў Андрэй, малодшы, бо мы з ім ужо некалькі разоў да гэтага схляснуліся, і я яму некалькі разоў з’ездзіў па чэлюсці, вось ён як бы і хоча рэабілітавацца, бо крыўду на бацьку мае. Вось што значыць, выхоўваць сапраўдных мужыкоў, і выхоўваць не як бацькі сыноў выхоўваюць, што маўляў я вышэй цябе, я заўсёды правы, а ты ніжэй мяне, бо ты сын мой… Я не так выхоўваў, можа і памыліўся. Мае сыны заўсёды былі роўнымі са мною, былі мне сябрамі. Яны ад самага пачатку мелі роўные правы ў сям’і і былі вольнымі, і прымалі рашэнні, і адказвалі за свае рашэнні. Вось узяць хоць бы Олівію Цігрыс, сабаку нашу, французскага бульдога, што таксама з’яўляецца паўнапраўным чальцом сям’і. Сабаку захацеў Андрэй. Я растлумачыў яму, што сабака – жывая істота, што яе трэба выгульваць, што яе трэба карміць, што гэта не цацка, якую можна выкінуць. Ну і так далей. Дык што вы думаеце? Другі б дзіцёнак спужаўся такой адказнасці і перахацеў бы сабачку. Але мой Андрэй, не такі. Я і не бачыў, як ён паўгода падымаўся ў шэсць гадзін раніцы і бегаў па стадыёну. Проста паставіў мяне потым перад фактам. Гадоў дзесяць яму тады было, калі цяпер яму дваццаць адзін, а Ольве адзінаццаць. Дык вось, неяк сын і кажа мне: “Бацька, ты бачыш, што я адказны чалавек, што мне можна даверыць сабаку. Я паўгода ўстаю ў шэсць раніцы і займаюся на стадыёне”. А і не ведаў, што сын паўгода на стадыёне бегае і тым самым даказвае сваю адказнасць, бо вельмі захацеў сабаку. Прыйшлося прыняць і мне рашэнне: будзем браць сабаку, калі сын так хоча. Але тут Вераніка: “Ніколі ў нашым доме не будзе сабакі! Толькі праз мой труп!”. Добра думаю сабе, паглядзім на твой труп. Сусед побач жыў, Юра Сіманенка, здымаў кватэру ў восьмым пад’ездзе, я на яго працаваў колькі гадоў, мяса шукаў па ўсё Беларусі… Цудоўны чалавек між іншым, сумленны і прыстойны. Мы з ім тры гады таму на яго машыне ў Жыровічы ездездзілі на свята Жыровічскай Божай маці, з Бембелем сустракался, епіскапаў бачылі, мітрапаліта і ўсё такое іншае. Але і яго цяпер лукашысты закрылі і трымаюць у Гродна ў следчым ізалятары, бо адзін раз арыштоўвалі раней, бабу падстаўную падаслалі, каб Юра ёй адкат даў, вось Юра і даў 200 даляраў, за гэта і арыштавалі першы раз, бо па іх меркаванню па абаротах у Юры мільён даляраў павінен быў быць. Выбівалі мільён, выбівалі ды нічога не выбілі. Бо няма гэтага мільёна даляраў у Сіманенкі наяўнымі пад ложкам, ён гэты мільён, як бы і ёсць, але ўвесь укладзены ў справу, у людзей і праекты. Юра ж скончыў Акадэмію Кіравання пры прэзідэнце РБ, і ведае справу бізнеса. А гэтыя лукашысцкія адмарозкі, паглядзелі абароты Сіманенкі па мясу і палічылі, што ў яго павінен быць мільён даляраў, вось і падставілі і наехалі. Такі ў нас дзяржаўны рэкет стварыў спадар-таварыш Лукашэнка, быццм бы ён адзіны Пахан на Беларусі? А што Шчаўліка ды іншых праз эксадрон смерці пазабіваў і падчысціў тэрыторыю, кажуць, усіх вароў у законе пазабіваў, цябпер ён адзіны Вор і застаўся? Звяртаюся да ўсяго Крымінальнашга Свету, эй, вы, так званыя Вары, -- Я кідаю вам Прад’яву, вы – Сукі прадажныя, калі не заб’еце гэтага адмарозка!!!! Я ўсім вам кідаю прад’яву, калі не можаце  прыбраць аднаго безпрадзельшчыка з беларускага шляху. Я маю Права гаварыць так, бо Я Вольны чалавек і Сабодны, а хто вы такія, па якому праву народ абкрадалі, і цяпер мільярдамі варочаеце, усе вы рускія і белараускія, якіх амльне застолося? Ваш закон пахерылі і наглуні праз калена, аб вас усіх ногі выцерлі і плюнулі ў твар, у вочы насікаў адзін мудак, а вы абцерліся і кажаце; “Дождж ідзе” У вашай супольнасці не існуе падзелу па нацыянальных прыкметах, маўляў, сусветны ітэрнацыянал, ці не так? Вы разумеце, пра што я кажу, але зрабілі выгляд, што не пачулі і не зразумелі. Апраўдання сабе шукаеце, не будзе апраўдання, ні перад людзьмі, ні перад Богам. Бо смярдзіць падаль на маёй зямлі, а вы насы пазакрывалі.
Працягнем далей. Пры рэдагаванні, адступ атрымаўся для крымінальных аўтарытэтаў. Якія яны цяпер аўтарытэты, калі за сваіх не заступілся, за беларускіх, а проста здалі. Дык хто тады яны. Пыл лагерны. Я за свае словвы хоць сёння, хоць заўтра магу адказаць. Страляйце мяне, рэжце, але я Закон не парушу. А што вы, так і спусцілі Узурпатару? Што ж вы зрабілі выгляд, што вас гэта не датычыцца, што як быццам бы гэта не вашая справа… Я кідаю вам прад’яву, хоць і не вельмі разбіраюся ва ўсім гэтым, хоць ужо крыху навучылі ў Акрэсціна, ці не ваш разбойнік укрыжаваны праваруч Госпада быў першым у царстве Нябесным, таму што жыў па Закону. Дык дзе вы, сукі, што мільярдамі варочаеце і дазваляеце здзек над Маім Народам. Усе будзеце гарэць у Гіене. Гэта кажу вам Я, і прад’яву кідаю, забіць Лукашэка, забіць дурня, іначай вам не будзе даравання. Здохнеце, як прыблудныя сукі. Забіць прыдука, каб не паскудзіў маю зямлю.
А цяпер вернемся да Сіманенкі. Тады не абламілася ім з першага разу. Ну, не атрымался з хлопца ракаўскага спагнаць мільён, якога ў яго не было. Цяпер узяліся другі раз, -- цэлы год мой сусед, я толькі нядаўна даведаўся, гэтай вясною, цэлы год Юры Сіманенка сядзіць у Гродна ў Следчым ізалятары і цяпер з яго выбіваюць, пэўна, ужо некалькі мільёнаў даляраў. Адным словам дзяржаўны рэкет пахана Лукашэнка. Саша, уключы мазгі, а то выляцяць тавае мазгі адным выстралам пісталета ТТ, або “Браўнінга”, або проста падавішся куском “Гасподняга мяса” у асабістай сральні, як падавіўся біблейскі Навал, імя якога перакладаецца, як “дурань”. Ты што, Рыгоравіч, са мною вырашыў пацягацца і пагуляцца? Дык я так пагуляюся, што не знасіць не толькі табе галавы, але і ўсім тваім байструкам. Ты хоць маеш кроплю смумлення? Што ты робіш? Я цябе перастаю разумець. Сёння я падпісваю кніжку “Трынаццаць Дзён” Уладзіміру Пуціну (расійскаму Узурпатару) і ён заплаціць за яе ВОСЕМЬ МІЛЬЯРДАЎ ДАЛЯРАЎ, не мне асабіста заплаціць, а заплаціць Беларусі! Умовы аплаты і здзелкі тыя ж, што і для цябе. Ён праедзе асабіста да мяне ў кватэру і забярэ “Трынаццаць дзён”. А ты так і не прывёз за падпісаную табе кніжку няшчасных ВОСЕМ ТЫСЯЧ ДАЛЯРАЎ, каб мне хоць крыху было лягчэй. Я ўсё адно свайго даб’юся, з табою ці без цябе,  і ўсё адно зраблю тое, што задумаў, з табою, ці без цябе. Мне пляваць на ўсіх. Я хаджу пад Госпадам, а ты, Шурык, пад кім ходзіш? Пэўна, што пад Сатаною, як я ў сваім вершы колькі гадоў таму і пазначыцў, ты, -- Сатана! І мой бой будзе да Смерці. Што ж ты сцыкун такі, што баішся прыехаць і забраць падпісаную табе кніжку? Ці для цябе восем тысяч вялізарныя грошы? Мудак ты кончаны. Мудаком і памрэш. Дык пашкадуй хаця б свайго Кольку. Ці ты ўвогуле звяруга нейкая? Хочаш ядзерную бомбу на Беларусь? Усіх за сабою пацягнуць хочаш? Дык я не баюся, Гасподзь ведае мяне, а цябе ён не знае і знаць ніколі не захоча. Бо ты ўвогуле, -- мудак кончаны. У цябе адно выйсце засталося, стаць на калені перад Народнам і папрасіць прабачэння. На калені, падонак! На калені!!!
Кольку ж твайму жыць на Беларусі, калі ты здохнеш. Няўжо ты не бацька? Я цябе абсалютна не разумею. Нармальны ж хлопчык, дык чаму ты яму хочаш жыццё паламаць ад самага пачатку. Ён нават вельмі сімпатычнае дзіцятка, дык што ж ты робіш, Саша? Ладна, гэта твае сямейныя праблемы, я можа шмат чаго не ведаю, што ў цябе з Галінай, і што ў цябе з сынамі, і з Абельскай, і з цешчай… Злыя языкі страшней за пісталет. Пакінем гэтае. Як мяне многія цяпер не разумеюць, так і цябе тым болей цяжка зразумець. Але ж прыехаць можна было, хаця б ноччу, ці ты сапраўды баішся мяне? Я ж не такі і страшны, як падаюся, вып’ем па сто грам і ўсё зладзім. Усё, цяпер усё сказаў.
 А пачалося ўсё, як заўсёды на пустым месцы і з нічога. Уявіце сабе, станьце на маё месца, хаця вам ніколі не быць на маім месцы, ці як казаў Валодзя Кулік, “слава Богу, што кожны на сваім месцы”, -- Я тут ваяваў за ўсю Беларусь, на вайсковыя могілкі ездзіў а 12-ай гадзіне разам са Статкевічам Міколам, прамовы нейкія гаварыў, усіх запрашаў, каб мне рамонт дапамаглі скончыць, а гэта значыць, скончыць Айчынную вайну ў маім доме, але мяне не зразумелі. Прасіў пазычыць 700 даляраў, маўляў, за паўгода аддам, бо мне, кроў з носа гітара іспанская Альманса патрэбна, бо ўжо тры дні, як сплавілі тую, якуцю я раней нагледзеў і хацеў купіць, і якую мне быццам бы адклалі на пяць дзён са словамі “у нас гітары не разыходзяцца, як капелюшы”, а прыехаў усяго праз чатыры дні, а гітара і сыйшла ў іншы горад, маўляў, так дырэктар загадаў. Вось і сталі мне вілы. Бо калі і гэтая Альманса сыйдзе, то мне што, вешацца з-за гэтага, ці скідвацца з дзевятага паверха ўніз клічнікам? Не дачакаецеся! Самі вешайцеся і скідвайцеся! Ад мяне не дачакаецеся. Я іду да канца, да хрэснай смерці, пакуль гэтаму свету трындзец не прыйдзе! Надакучыла мне вашая тупізна, і ваш прымітывізм. Я б даўно скончыў усё адным махам, але Ацец Нябесны, усё яшчэ некага чакае, і ўсё яшчэ прымушае мяне пакутаваць і трываць. І я буду трываць, да самае смертухны, але ведайце, і помніце, што аднойчы я магу ўзравацца, і тады Айцец, які ў нябёсах выгукне “Баста!!!” і ўсё скончыцца ў адзін момант. Усё паляціць у Тартар.
Мне рамонт патрэбна скончыць, каб скончылася Айчынная вайна ў маёй сям’і, каб сыны на бацьку не скакалі з кулакамі і не гразліся, што яго з хаты выганяць. Бо занадта бацька іх напрагаць стаў. Прасіў пазычыць 700 даляраў у людзей, якія на акцыю прыйшлі на вайсковыя могілкі, кляўся, што праз паўгода аддам, -- ніхто не пазычыў. Прасіў яшчэ, каб дапамаглі, маўляў, калі мы “Рух салідарнасці Разам” дык давайце разам і скончым маю прыватную вайну, каб Беларусі лягчэй было,  – ніхто не пачуў, ніхто не падыйшоў і не спытаўся, а што табе трэба, Анатоль? Усе падумалі, што паэт проста шызуе. Хворы проста паэт, магчыма, у навінках на ўліку стаіць, ці яшчэ што такое? Дык вось усім кажу, каб ведалі, стаяў на ўліку ў псіхіатра, як і Лукашэнка, але ўжо гадоў дзесяць таму, як знялі мяне з усіх улікаў, здаровы я і дзеці мае здаровыя. Не будзе ў вас апраўдання, беларусікі! Не будзе ніякага апраўдання, я не стаю на ўліку ў псіханеўралагічным дыспансеры, як вы, магчыма, падумлі, каб знайсці сабе кульгавае апраўданне. Апраўданне сваёй баязлівасці, апраўданне сваёй здрадзе. Вось і Марына, Адамовіч, жонка Статкевіча, я чуў, Гасподзь вушы адкрыў, як Статкевіч тлумачыў мае паводзіны жонцы, каб сябе апраўдаць, маўляў, ты ж урач, сама ведаеш, што бывае… Мікола, ты проста тупы палітык, хоць і смелы, але дуб дубовы. Вось твая Марына і агрызнулася на мяне: “А ты мне рамонт рабіў?”, дык я і адказў, што яна ж мяне не запрашала. Калі б запрасіла, дык я і дапамог бы. А я ўсіх 30-ць чалавек адразу і запрасіў. Але ж з трыццаці так ніхто, ніводзін і не адгукнуўся.  Нават Талстая раздражняць мяне пачала. Я сумку сваю, якую знайшоў, калі выкідваў усякі хлам, амаль палатняная сумка, што ў маім юнацтве моднаю была, і на якой напісана “Омега”, Віцебск і ўсё такое іншае, сімвалічная сумка такая, дык я яе паклаў каб бачна было, а Талстой нешта не спадабалася, дык узяла і ў бок адставіла маю сімвалічную сумку, а я назад паставіў. Бо што з бабы ўзяць, калі ва ўсіх баб курыныя мазгі і яны не ведаюць, што такое Вайна за свой Род. Не ведаюць жанчыны, што мужыкі іншыя... Вось і я нешта Міколе Статкевічу ляпунуў пра баб, а ён у адказ, што тут няма баб… Мікола,  сапраўдны мужык, пачуў бы, што ў другога мужыка край наступіў, што яму дапамога патрэбна, падыйшоў бы і спытаў бы, Толя, чым мне табе дапамагчы. Не спытаўся. Падкаблучнік?: Лепш ужо Паўла Севярынца ў лідэры, ён хоць адзін і сам па сабе. Бо ёсць ужо адзін падкаблучнік, які замураваў Галіну, бо баіцца яе, байструкоў напладзіў,  бо і сам байструк, Лукашэнка – проста падкаблучнік. Вось і ўсё. 

Якія вы бедныя людзі, згінеце ўсе, як рудыя мышы ў полі. Так мая маці любіла казаці. З трыццаці чалавек, што былі на акцыі на Вайсковых могілках, не знайшлося ніводнай жывой душы, якая б пачула. Ніхто нічога не пачуў і, пэўна, ніколі не пачуе. Іх толькі абразіла, што я гэта на могілках сказаў, ля помніка, маўляў, святое месца і ўсё такое, а ён пра грошы і рамонты нейкія… Так, я простымі словамі пра простыя рэчы гаварыў, і пляваць мне якое там месца было, бо не чалавек для месца, а наадварот. Фарысеі ўсе вы і ханджы. Няўжо не ведаеце і не чулі, што Гасподзь чалавека паставіў вышэй Ангелаў нябесных, а вы нейкіх месцаў прывязваецеся.
Вось і сазваніўся з Аляксандрам Паўловічам, з якім напярэдані сазваньваўся, каб балгарку вёз да Вечнага Агню. Калі яшчэ падыходзіў да вечнага агню праз пераход, убачыў купку дзяцей з трыма дарослымі цёткамі, спытаўся: “А вы хоць ведаеце, чые гэта радкі? “Тут схіляем галовы мы нізка…” – не ведалі. Дык я прасвяціў, Уладзіміра Няклева, -- падзякавалі, і сказалі, што цяпер будуць ведаць.
Потым выйшаў да Вечнага агню. Памаліўся, пакланіўся, каларадскую стужку спаліў мімаходам, якая ляжала каля хлебнага батона, пэўна, некім асвечанага, бо ён увесь мокты быў. А даведаўся, што батон мокры, грызаноўшы яго колькі разоў, бо права такое не вамі мне дадзена. Яшчэ 22 сакавіка спаліў каларадскую стужку ў Хатыні, яна ў цэнтры Дрэва Жыяцця вісела, і мне мярзотна стала ад аднаго толькі колеру, нейкую алергію ў мяне выклікае цяпер гаоргіеўская стужачка. Рваць хочацца. Бо “каларадская стужка для Беларусі, -- гэта Вайна, гэта Данбас… “ Вам гэта трэба? Не? Дык паліце машыны, у якіх унутры гэтая “каларадская стужка”, паліце, падлеткі, -- гэта ваша вайна, паліце, каб вайна не прыйшла ў вашу хату. Асабліва паліце тыя машыны, якія з беларускімі нумарамі, як у майго сябра.
А пачалося ўсё, як заўсёды на пустым месцы і з нічога, я тут ваяваў за ўсю Беларусь, каларадскія стужкі паліў на Плошчы Перамогі, Вечнаму агню пакланіўся, памаліўся за ўсіх, хто загінуў, і ўсё такое іншае, хлябамі асвечанымі сілкаваўся, дачакаўся Аляксандра Паўловіча, які мне "балгарку” вёз… І вось праз гадзіны паўтары нарэшце дачакаўся, прыехала мая "балгарка", усё сімвалічна ў маім жыцці, бо Гасподзь няшчотне любіць мяне і ва ўсім памагае. Толькі пазваніў Аляксандр, у якога, дарэчы, ажно чатыры вышэйшыя адукацыі і які цяпер дзве кніжкі выдаў цудоўныя, будзе ўступаць у Саюз пісьменнікаў Беларусі, а я яму рэкамендацыю ўжо пішу, (Анаксандр усяго на год маладзейшы за мяне, дзяцей шмат настругаў, вось і не ўзялі ў войска), дык пазваніў ён мне, ніяк знайсці мяне не можа. А я на чало "бел-чырвона-белую" стужачку павязаў, і крычу:" Вось ён я!" -- убачыў мяне Паўловіч, падрульвае са сваёй "Балгаркай" (не яго праўда, ён пазычыў у знаёмых для мяне на тыдзень). Дарэчы, да ведама, мой дзед Мікалай пасля вайны ў Балгарыі пры войску заставаўся гады тры, таму я і люблю спяваць песьню "Алёша", бо мой бацька, які загінуў у 46 гадоў таксама зваўся Аляксеем. Дык можа той помнік у Балгарыі, "балгарыі рускі салдат", не рускі зусім, а беларускі? Хаця тады не было ніякага падзелу, усе славянамі лічыліся, нават грузыны называліся рускімі за мяжою, савецкімі... Бацьку майму ў сорак пятым было роўненька так сем гадоў, ён не ваяваў, але ж яго бацька, мой дзед Мікалай, не тое што на фронце ваяваў, а зведаў вайну з усіх бакоў, і партызаны, і паліцыя, і Гуллаг. Ну хіба толькі што канцлагеры не сядзеў, бо ў нямецкі палон не патрапіў.
Ёсць у мяне сябра, не друг, бо ў мяне адзіны друг, а проста сябар Генадзь Нічыпаровіч, колькі гадоў ў больніцы пазнаёміліся, жыве на то жа вуліцы што і я, толькі каля Чырвонага Бора. Прынцыпова каларадку ў сваёй дарагой машыні возіць, я папярэджваў яго, каб зняў, дык ён не верыць, што машыну могуць спаліць, што Беларусь – гэта не Расея. Ніяк не магу яму даказаць, што Беларусь Жыве, і што ёсць мова беларуская, у яго шмат грошай, але калі б машыну якія пацаны спалілі, можа праз грошы пачало б даходзіць, тут гэта вам не здесь. Не разумее Нічыпаровіч пакуль, што праз каларадку сюды ўпаўзе вайна і пазабівае яго дзяцей, бацьку і маці заб’е, і станем мы сіратамі. Таму паліце каларадкі, дзе толькі ўбачые, зрвывайце іх нават з дзядоў-ветэранаў, не шакадуйце іх сівізну, калі яны не разумеюць, даказвайце ім, што яны памыліліся. Што чагосьці не ўцямілі. Вы ж не хачаце, хлопцы, каб зноў была вайна? А з райсейскімі нумарамі машыны тым болей паліце, вельмі проста, ваты падкладвайце ў калясо, падпальвайце і ўцякайце. Машына і згарыць. Хай ведаюць расейцы, што тут ім не здесь. Што ў нас, беларусаў сваё Права, мы іх нагіналі і будзем іх нагінаць. Яны – халопы нашыя, так гістрыя гаворыць, яны ніхто ў параўнанні з намі. Яны нас вынішчалі да палавіны, але мы не здаліся. Вучыце гісторыю. Паліце, няхай гэта будзе вашай гульнёй, вас ніхто не пасадзпіць, бо вы непаўналетнія,  бо нечава ім лезці да нас са сваімі імперскімі замашкамі. Няхай каларадку возяць і носяць у сваёй Расеі, якой я сёння напрамую Ультыматум прад’явіў, каб Пуцін іхні заплаціў ВОСЕМ МІЛЬЯРДАЎ ДОЛАРАЎ для Беларусі. Калі хоча жыць, -- заплаціць! А калі не заплаціць для Беларусі за маю кніжку “Трынаццаць Дзён”, якую я і Лукашэнку падпісаў усяго толькі за восем тысяч даляраў, і які так і не прывёз, сволач, гэтыя восем тысяч наяўнымі ў мой Дом, можа палічыў, што гэта проста паэтычны жарт, але я не жанртую, а гавару сур’ёзна, не прывязе Пуцін восем мільярдаў для Беларусі, Расеі, - трындзец, яна проста распадзецца і Путлера звергнуць. Прывязе, дык будзем тады паглядзець. Што і як далей рабіць. І ў Лукашэнкі і ў Пуціна ёсць яшчэ шансы. Яна могуць пераламіць сітуацыю. Але яны вельмі тупыя, што калхознік-байструк, што шасцёрка фэесбешная Пуцін, яны не ўязджаюць пакуль, з кім ваяваяць сабраліся. Ну дык атрымаюць па поўнай. Дзяржыся ўся Расея, за ўсё цяпер адкажаш! За ўсё!!! Прыйшоў час расплаты.
 Каларадскую стужку я спаліў на Плошчы Перамогі у Вечным Агні, і ніякая сука не змагла мне запярэчыць, бо я быў Адзін, але з Госпадам сваім. Вечнаму агню пакланіўся, памаліўся за ўсіх, хто загінуў, і ўсё такое іншае.
Заўтра еду на Нямігу спаганяць свой доўг з Васюкевіча Толіка, які будзе дзяжурыць насупраць Арттэрыторыі. Скажыце яму, калі хто ведае хто гэта такі, што я свой доўг вазьму. Ён вінен мне 1.167 даляраў, і распіска ў мяне ёсць, хаця яе тэрмін скончыўся 24-га красавіка гэтага года, бо такія распіскі толькі тры гады і дзейнічаюць па беларускіх законам, скажыце яму, што ў ніякія белраускія суды, які не справядлівыя і лукашысцкія я не пайду, а проста зраблю яго калекам, і сяду на сем гадоў ці болей, а доўг свой спаганю. І будзе ў мяне гітара іспанская, а калі Васюкевіча ў цёмным завулку сустрэну і нікога не будзе, проста заб’ю, бо я не пацярплю, каб такая поскудзь жылы на беларускай зямлі, дзе маім сынам і ўнукам прыйдзецца жыць. Так і перадайце яму, што я заўтра пад’еду, і не адзін, а са сведкамі. Так што няхай лепш грошы нясе, якія вінен,  пад якімі сам падпісаўся. Не я буду, калі не спаганю гэты доўг.
Жыве Беларусь! І будзе жыць вечна, з Кудласевічам, або без Кудласевіча. Але ж будзе жыць 100 адосткава без Васюкевіча, які не аддае доўг тры гады.
Слава Украіне. Слава Расіі.
/Слава Нацыі. І – Смерць Ворагам!!!
Але назаўтра я нікуды не паехаў. У Бога іншыя планы былі. Памёр мой любімы швагер Павел, 1949 года нараджэння, роўненька так у Дзень Перамогі памёр старэйшы брат Веранікі. Што гэта такое, людзі? Ужо не першая смерць у мяне на Дзень Перамогі. Першым хавалі 9-га мая Анатоля Сыса, потым памёр сябар майго дзяцінства Сяргей Далідовіч, а цяпер вось і любімы швагер адыйшоў у Дзень Перамогі. Што Гасподзь мне хоча сказаць гэтымі смерцямі, што рана пакуль святкаваць Перамогу? Рана, далібог рана… Беларусь усё яшчэ ваюе і не канчаецца наша вайна.