Атрутнае дрэва. У. Блэйк

Злаваў на сябра свайго,
Выказаў крыўду - усё прайшло,
А ворагу –змаўчаў свой гнеў,
Гнеў мой адгэтуль толькі спеў .

Сачыў за ім я дзень пры дні
І ўпотай паліваў слязьмі.
З усмешкай саграваў свой плод,
У спадзеве здзейсніць хітры ход.

І дзень і ноч гнеў рос і спеў,
Аж покуль яблыкам зардзеў.
Убачыў вораг - выспеў цвет,
І ведаў: ён належыць мне.

Каб скрасці, трапіў ён у сад мой
У глыбокай цемрадзі начной.
Я ранкам рады бачыць быў:
Пад дрэвам вораг мой спачыў.

A Poison Tree by William Blake

I was angry with my friend;
I told my wrath, my wrath did end.
I was angry with my foe:
I told it not, my wrath did grow.

And I watered it in fears,
Night and morning with my tears:
And I sunned it with smiles,
And with soft deceitful wiles.

And it grew both day and night,
Till it bore an apple bright.
And my foe beheld it shine,
And he knew that it was mine.

And into my garden stole,
When the night had veiled the pole;
In the morning glad I see
My foe outstretched beneath the tree.