Камянi змянiлi абразамi

Камяні змянілі абразамі,
Веру продкаў аддалі за крыж.
Вы, славяне, павінны ў тым самі,
Што наклікалі беды ўсе звыш.
Дзе блукаў колісь лясун калматы,
Пні тырчаць ды паленні гніюць,
А дубы - векавыя салдаты
Сваю варту пачэсна нясуць.
Ясна сонца над лесам узыходзіць,
Саграваючы ў промнях палі.
Мудрасць продкаў забыта ў народзе
І пралілася кроў на зямлі.
Няўжо ж наш Вялікі Настаўнік
Наказаў катаваць і паліць?
І навошта даў людзям цвікамі
Сваё цела да крыжа прыбіць?
Паглядзі ў блакітныя нябёсы,
Што пралілі за нас столькі слёз:
Побач там Сварог сівавалосы
І распнуты за грахі Хрыстос.

2012 Паводле  Юліі Іваніцкай

Арыгінал:
На иконы сменили мы камни,
Веру предков отдали за крест.
Вы виновны, славяне, в том сами,
Что накликали кару небес.

Там, где леший бродил бородатый,
Пни гниют да поленья лежат,
Лишь дубы – вековые солдаты,
Как и прежде, не рушась, стоят.

Ясно солнце за лесом восходит,
Согревая леса и поля,
Мудрость предков в забвенье уходит,
Покрывается кровью земля.

Неужели великий Наставник
Заповедал вам жечь и казнить?
Для того ли небесный Посланник
Дал к кресту своё тело прибить?

Посмотри в небеса голубые,
Что пролили о нас столько слёз,
Рядом там всех религий святые,
Там бок обок Сварог и Христос.