Наўскос палямі да заходу сонца
Уходзяць дзеўчынаў сляды.
Валёнкамі ўмятыя бясконца
Ад слабады да слабады.
Тулілася дзіцё да мамцы.
Прамень свяціла, як лімонны морс,
Зацёк у лагчыны і ў ямцы
Лужынай свету ў ільдзіну ўмёрз.
Ён стыне выцякшаю жыжкай
Яйка ў разбітай шкарлупіне,
І сіняй лініяю лыжы
Яго зразаюць на трапіне.
Луна плыве бліном у смятане,
Усё скатываючыся неяк убок.
Ёй наўздагон нясуцца сані,
Аль ж не даёцца абібок.
1957. 12 лістапада, 2016
Сляды на снезе. З Барыса Пастэрнака
© Copyright: Игнат Мельниченко, 2017
Свидетельство о публикации №117032504706
Свидетельство о публикации №117032504706
Рецензии