Мы кудысьці ішлі па шашы.
Удваіх. І былі не знаёмы.
Мой "таварыш па кроку" спяшыў —
як нажніцамі, спрытна "крышыў"
"снегадожжа" нагамі. Дадому?
Я за ім ледзь услед паспяваў.
Плыў на крылах "нятуташніх" мараў,
муляў думкі нязробленых спраў,
навакольныя цуды "збіраў"
і яшчэ... (выбачайце!) кімарыў.
Ен не спаў. І размовы не вёў.
Хоць ужо мы "зрадніліся", двое,
не прамовіў і некалькі слоў
на якойсці з вядомых мне моў,
каб спытацца, адкуль я і хто я.
Ну і я ўжо яго не чапаў,
не пытаўся: "Шо пехай-та, дружа?"
Ды раптоўна...
мой погляд упаў...
на адно ачмурэннае "Ваў!" —
у чарнюткай "расталіне-лужы"
мне "адкрылася":
я — гэта ён,
ну а ён — гэта я, бы ў люстэрцы.
І у нас на дваіх —
парасон,
пара рук,
пара ног,
пара берцаў,
і адна
(ну, нарэшце!)
душа
(аказалася, гэта — нямала!),
што ляцела
за целам,
бы шар,
і сваё
як сваё
не ўспрымала.)))
Мы кудысьцi iшлi...
© Copyright: Лаззаро, 2017
Свидетельство о публикации №117013100080
Свидетельство о публикации №117013100080
Рецензии
Какой неожиданный и !!!!! финал. Восторг! Это - СтихоТВОРЕНИЕ!
Это-Поэзия.
)
Зинаида Полякова 05.02.2017 21:44 • Заявить о нарушении
Это-Поэзия.
)
Зинаида Полякова 05.02.2017 21:44 • Заявить о нарушении
Дзякую, Зіначка! Не ведаю толькі, ці зразумелы ён, верш гэты. Асабліва фінал.))))
Лаззаро 06.02.2017 20:48 Заявить о нарушении
Лаззаро 06.02.2017 20:48 Заявить о нарушении
А што тут незразумелага? Калi душа ляцiць наперадзе "цягнiка" ))))) З маёй гэта раздваенне адбываецца амаль штодзень. З цеплынёй
Зинаида Полякова 06.02.2017 21:28 Заявить о нарушении
Зинаида Полякова 06.02.2017 21:28 Заявить о нарушении
Усё так!))) Значыць, гэта здараецца не толькі со мной.)))))
Дзякую, Зіначка!
Лаззаро 06.02.2017 21:32 Заявить о нарушении
Дзякую, Зіначка!
Лаззаро 06.02.2017 21:32 Заявить о нарушении
На это произведение написаны 2 рецензии, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.