В память одного утра 1925 года
Паоло Яшвили, Тициану Табидзе
Вспомним вместе, воскрешая
Незабвенные минуты,
День, где золотом стекая,
Озаряло землю утро.
Когда вольно билось сердце,
И приветливо платаны
Вдоль Куры, завидев поезд,
Будто пели нам осанну.
Доведётся ль в мелколесье
Оживить тот день отрадный?
Красную форель с шампура
В лист укутать виноградный?
Вспомнить грохот водопадов
Алым светом разъярённых,
Потонувших в громогласном
Джабраила крике грозном.
Видеть бойницы Ацкури
Скрытые крылом сапсана,
Лепестки цветущей вишни
Нам шептавших: «Тамар! Нана!»
Повстречать на горной тропке,
Карталинскую Джоконду -
Величавую Этери -
С Грузией в святых ладонях.
Мы с больным Абесаломом
Шли, шагами берег меря,
Где в седого рыбаря лишь
У Куры не гасла вера.
В сумерках рукой дрожащей
Сеть свою кидал он в воду
И всё так же ждал победу -
Ясным днём и в непогоду.
Но напрасно это было.
От стыда потом он скрылся,
Горько плача, что с годами
И рыбачить разучился.
Мы же небеса стихами
Заманить пытались будто
В дни, где золотом расплавясь,
Озаряло землю утро.
Если были в нас те силы,
Что хранить мы не умели,
Что ж мы золотой рудою
Сразу не окаменели!
Георгий Леонидзе - В память одного утра
© Copyright: Ирина Санадзе, 2017
Свидетельство о публикации №117013104229
Свидетельство о публикации №117013104229
Рецензии
გიორგი ლეონიძე
1925 წლის ერთი დილის სახსოვარი
პაოლო იაშვილს, ტიციან ტაბიძეს
მოვიგონოთ, თუ გიყვარდეთ,
იმ წარსულის ყველაფერი,
მოვიგონოთ იმ ოქროში
გადამდნარი დილის ფერი.
მოვიგონოთ, რომ ნაღველის
არც მისხალი გულში ჩანდეს,
ბორჯომიდან გზა ხვეული
მიჰყვებოდა მტკვარზე ჭადრებს.
ვნახავ კიდევ იმ წვრილ ტყეში
ჩვენი კვალის ნაფეხურსა? –
წითელ კალმახს ცეცხლზე ვწვავდით
ვაზის ფურცელ გახვეულსა.
გრიალებდნენ ჩანჩქერები
აზეზილი მარჯნის სხივით.
ხმა მყივარი ჯიბრაილი
აყრუებდა ჩანჩქრის შხივილს.
შორს აწყურის ციხე ჩანდა,
წაიბნელა ორბის ფრთამა,
ალუბლების ფანტელებში
გიგონებდით ნანას, თამარს.
უცბად ფეხით მომავალი,
როგორც ქართლის ჯიოკონდა,
გამობრძანდა ეთერ-ქალი,
საქართველო თან მოჰქონდა.
ავადმყფი აბესალომ
ჩვენ მოგვყავდა ნამტკივარი,
მხოლოდ მოხუც მებადურსა
იმედ-ღა ჰქონდა მტკვარი.
გამარჯვებას მოელოდა
ახლა მხოლოდ ნაუცბადევს,
ღამე-ბინდზე ცახცახითა
წყალს ესროდა გაშლილ ბადეს.
ყველა სროლა ფუჭი იყო,
შერცხვენილი დაგვემალა
და ფარულად მისტიროდა
ოსტატობის გამქრალ ძალას.
ჩვენ კი... ლექსით ცისა ვხევდით,
ვერ გვიძლებდა ვერაფერი,
დავგდებოდა - იმ ოქროში
გადამდნარი დილის ფერი.
მართლა გვქონდა ჩვენ ის ძალა,
ცოცხალია ან აქმდის?
რატომ იმ დღის ოქროს დილას
ოქროს ქვებათ არ გავქვავდით?
Ирина Санадзе 31.01.2017 11:22 • Заявить о нарушении
1925 წლის ერთი დილის სახსოვარი
პაოლო იაშვილს, ტიციან ტაბიძეს
მოვიგონოთ, თუ გიყვარდეთ,
იმ წარსულის ყველაფერი,
მოვიგონოთ იმ ოქროში
გადამდნარი დილის ფერი.
მოვიგონოთ, რომ ნაღველის
არც მისხალი გულში ჩანდეს,
ბორჯომიდან გზა ხვეული
მიჰყვებოდა მტკვარზე ჭადრებს.
ვნახავ კიდევ იმ წვრილ ტყეში
ჩვენი კვალის ნაფეხურსა? –
წითელ კალმახს ცეცხლზე ვწვავდით
ვაზის ფურცელ გახვეულსა.
გრიალებდნენ ჩანჩქერები
აზეზილი მარჯნის სხივით.
ხმა მყივარი ჯიბრაილი
აყრუებდა ჩანჩქრის შხივილს.
შორს აწყურის ციხე ჩანდა,
წაიბნელა ორბის ფრთამა,
ალუბლების ფანტელებში
გიგონებდით ნანას, თამარს.
უცბად ფეხით მომავალი,
როგორც ქართლის ჯიოკონდა,
გამობრძანდა ეთერ-ქალი,
საქართველო თან მოჰქონდა.
ავადმყფი აბესალომ
ჩვენ მოგვყავდა ნამტკივარი,
მხოლოდ მოხუც მებადურსა
იმედ-ღა ჰქონდა მტკვარი.
გამარჯვებას მოელოდა
ახლა მხოლოდ ნაუცბადევს,
ღამე-ბინდზე ცახცახითა
წყალს ესროდა გაშლილ ბადეს.
ყველა სროლა ფუჭი იყო,
შერცხვენილი დაგვემალა
და ფარულად მისტიროდა
ოსტატობის გამქრალ ძალას.
ჩვენ კი... ლექსით ცისა ვხევდით,
ვერ გვიძლებდა ვერაფერი,
დავგდებოდა - იმ ოქროში
გადამდნარი დილის ფერი.
მართლა გვქონდა ჩვენ ის ძალა,
ცოცხალია ან აქმდის?
რატომ იმ დღის ოქროს დილას
ოქროს ქვებათ არ გავქვავდით?
Ирина Санадзе 31.01.2017 11:22 • Заявить о нарушении