***

ЭШЕКЧИК

Танг атхынчы эшекчик
Отуннга атланады.
Хансда къурумайын чыкъ,
Эски жол къатланады.

Ол тик жолда барады.
Кюн къыздырып, жандыра,
Аны жолу таргъады,
Агъач ичине анда.

Эшекчик арыгъанды,
Терлегени  саркъады,
Окъуйду, тарыгъады,
Алай жолу алгъады.

Мудах-мудах къарайды,
Кётюрмегенлей башын.
Солуу чагъын сакълайды,
Санай жолну къум ташын.

Да не этсин эшекчик?
Эртте суусап болгъанды,
Солуп тургъан кечесин
Эрттен чачып къойгъанды.

Суу жокъду тёгерекде,
Жетер жерге жетгенди.
Отунла тёнгерете,
Машыу отун этгенди.


Жюк салынып сыртына,
Элталмайды эшекчик...
Кюрешеди тартына,
Тебеди бир кесекчик…

Болалмайды, не этсин?
Жашауу ма алайды.
«Барыргъа керек, эслим», –
Деп, жел жалкъа тарайды.

Эшек юйге жетерге,
Жюгю кетди  юсюнден,
Машыу, узакъ кетере,
Къыстап ийди юйюнден.

Шо нек болады былай?
Алай къалай жарайды? –
Тик энишге баргъанлай,
Артха мудах къарайды.


АЛДАНАМА АДАМ СЁЗЮНЕ

Алданама адам сёзюне,
Алданама кезбау этгеннге.
Ма артда уа, тутуп кёзюме,
Уялама, заман кетгенде.

Мен, иги да танымай аны,
Эследим экили болгъанын:
Бир къышы келе, бир а – жайы,
Ма алай тюрлене тургъанын.

Сёзлеге омакълыкъ да неге?
Болгъаныча айтсангды тюзю.
Жюрегим къыйналса да бирде,
Жанымдан тёлерикме юзюп.

Тас болсун бу жерден харамлыкъ,
Ийманлы болсунла жюрекле,
Жашасын арада адамлыкъ,
Билеклик этейик  бир-бирге!

Ичимде туталмам къууанчны,
Къууанып айтырыкъма аны. 
Игиге жайылгъан къучагъым
Ийнакълайды бирде харамны.

Жангыз кюнмю жашайды адам?!
Бюгюн мен, тамбла сен абынсанг,
Биргелик къутхарлыкъды, баям,
Къатынгда шуёхунг табылса.