Настаунiца

Шмат вады уцякло з таго часу… I гадЫ, як вада, бесперапынна накручваюцца на спiраль жыцця i знiкаюць у мiнулым.
 Пасля заканчэння педагагiчнага вучылiшча я атрымала накiраванне у адзiн з раёнау Гомельскай вобласцi, што на Палессi, i 1 верасня пачынала новы навучальны год у маленькай вёсачцы з назвай Вярхi.  Школка была малакамплектная, гэта значыць, што у ёй навучалiся дзецi толькi з першага па чацвёрты класс. Вучняу было усяго 16, настаунiца на усiх адна. На адным уроку трэба было адначасова вучыць усiх… Я была i дырэктарам, i настаунiцай, i мацi, i «вакном у свет», тэлевiзарау у той час у вёсцы яшчэ не было. Чатыры гады працы   праляцелi непрыкметна, потым школку закрылi: дзяцей у першы клас у вёсцы аказалася толькi двое…

                НАСТАУНIЦА
Я памятаю усiх сваiх дзяцей,
Якiх вучыла першы год у школе.
Вясковых дабразычлiвых людзей,
Гаспадароу на ферме i у полi.

Я памятаю першы свой урок:
Радзiма, Ленiн, акцябраты,
I даужынёю у свет  званок,
Першага верасня васьмiдзесятых.

Я памятаю i прызнанне у каханнi…
«Я вас люблю!» - мне першакласнiк так сказау.
Прыйшоу у школу на свiтаннi,
З пралескамi у руках мяне чакау.

Мой першакласнiк, першы вучань мой!
Нялёгка грамата далася нам!
Цяпер ты бацька з сiвай галавой,
I сам настаунiк унукам i сынам.

Прайшлi гады… я у снах даю урокi,
I бачу вучняу з кветкамi у руках,
I у «Пропiсях» няроуных лiтар строкi,
I радасць, i пяшчотнасць у вачах…