Навошта марыць нам з табою, чалавеча?
Навошта цуды зроблены для нас?
Бо колькі ўжо жыву я – усё нявечна,
Хоць тут у першы і апошні раз.
Зірні на зоркі – мы ім не патрэбны.
Усе твае лекі болей не твае.
Чыё паветра і той месяц срэбны?
Ніхто табе адказу не дае.
Рабіць што будзем, ты шапні на вуха.
Кіўну ў адказ табе на добры знак.
Але ў галаве ў нас завіруха,
Якая не ўгамоніцца ніяк.
Чаго сумуеш? Надта ўсё складана?
Крывыя погляды не радуюць цябе?
Толькі таму, што не зачараваны.
Бо надта злосны хтось унутры жыве.
І гэта сіла нават не вядзьмарства.
Гэта тваё ўнутранае я,
Сугучнае смярдзючаму нахабству.
А злосны хтось, вядома, што змяя.
Змяя
© Copyright: Экк Лер, 2016
Свидетельство о публикации №116120910603
Свидетельство о публикации №116120910603
Рецензии