Юнасть ты святая...

Тэмай для верша стаў артыкул у адной з газет. У якім 15-гадовая школьніца моцна перажывала, что яна яшчэ "дзяўчынка" і над ёю з-за гэтага смяюцца сяброўкі.

Юнацтва ты святое…

Дзявочую наіўнасць
Цанілі ўсе паэты.
Пра нашу рэчаіснасць
Ідуць лісты ў газеты.

Ім скардзяцца на тое,
Што «ўсё яшчэ дзяўчынка».
Юнацтва ты святое,
Дурненькая рабінка!

Не ўсе ў юнацтве знаюць,
Хаця было б не лішне:
Чаму адных кахаюць—
Бяруць у жонкі іншых?

Артыкул зноў чытаю,
І мітусяцца думкі.
У галаве ўсплываюць
Пасцельных сцэн малюнкі.

Цнатлівай быць не модна,
Бо што ні фільм—распуста.
Душы ад іх мярзотна,
На сэрцы ад іх пуста.

І як тады змагацца
З праблемаю прыкутай:
Ці плакаць, ці смяяцца
З дзяўчынкі той «пакутаў»?

Лісточак у канверце
Акроплены слязінкай.
Бо ёй—«ужо пятнаццаць,
А ўсё яшчэ дзяўчынка»…

Судзіць яе не буду.
Ёй скажуць, як умеюць.
Хоць шмат наўкола бруду,
Ды позна разумеюць,

Што добра і што дрэнна,
А потым—горка будзе:
Манетаю разменнай
Любоў зрабілі людзі.

Мне ўспомніўся пры гэтым
Юначы станік тонкі.
Дзяйчынка ўслых санеты
Чытае. Голас звонкі.

Радкі ўсе пра каханне,
Пяшчотай ад іх вее,
Чытае—у вочках ззянне.
І крышку…чырванее.

2004 год
здымак з інтэрнэта
дзякуй аўтару

Девичью наивность ценили все поэты, а в наше время в газеты пишут письма, что "всё ещё девочка". Юность ты святая, глупенькая рябинка. Не все в юности знают, хотя было бы не лишним, почему одних любят, а в жёны берут совсем других. Статью опять читаю и суетятся мысли, в голове всплывают "постельных" сцен картинки. Девственной быть не модно, ведь, что ни фильм--разврат. В душе от них мерзко, а в сердце от них пусто. И как тогда бороться с проблемой, плакать или смеяться с "мучений" той школьницы? Листочек в конверте в капельках слезинок: "Ведь ей уже пятнадцать, а всё ещё девочка". Судить её не буду, в газете ей ответят, как умеют, но вокруг столько грязи и юные поздно понимают, что хорошо, а что плохо. Потом горько будет, разменною монетой сделали любовь люди. Мне вспомнилась тоненькая девичья фигурка, девочка вслух читала сонеты голосом звонким. Строчки все о любви, нежностью от них веет. Читает--в глазках свет и немножечко...краснеет.

Нина Ковальчук