Далёка ад роднага дома,
Знаёмых, сяброў і людзей,
Пакутуючы ад лагоднага жніўня
Прасіў у цябе я: "Прыйдзі".
Адзінота нібы катаванне,
Ніколі ніхто не прылашчыць,
І няма святла ды прызнання,
Мая доля шчасце знішчае.
Я колькі гадоў цябе клікаў,
І колькі гадоў знемагаў.
Рок змучыў, дабіў, пакараў,
Спадзяваўся. Песціў. Чакаў.
Але мы не памрэм візаві.
Да паэта ніколі не прыйдзеш...
А сэрца разбітае зноў у крыві,
Аддаў найжорсткі плацёж.
Я слёзы ліў! Я маліўся!
Аднак ты не зайшла ў пакой ...
Але ты, дарагая, спазнілась.
Твой твар не пагладжу рукой...
Я стаў вар'яцкім паэтам
Без цябе не магу я лятаць.
Спадзяюся, мы будзем дуэтам,
Адзін аднаму на вуха шаптаць.
Далёка ад роднага дома,
Знаёмых, сяброў і людзей,
Пакутуючы ад лагоднага жніўня
Прасіў у цябе я: "Прыйдзі"...
05.11.2016
Трывожная самота
© Copyright: Козловский Александр, 2016
Свидетельство о публикации №116111007350
Свидетельство о публикации №116111007350
Рецензии