Анатоль Бусел. Нёман

Змяёю слацца на гарызонце
Па зямлі ахінутай шаллю белай
Крыкі буслаў цішыню разразаюць
Мглістая раніцу - Бацька Неман

Бераг роднага з дзяцінства краю
Стаю і вочы напаўняліся болем
Забыцца хто ты ёсць, выпадкова ўспомніць
Бога злаваць свой дурной доляй...

Лядоўні вадой - аблі маё цела
Сінню змый, маю душу ад бруду
Падтрымай мяне, як тату і дзеда
Настаўнік з табой усе перашкоды разбуру

Ад вусця да вытока,сонечным святлом
Да шчасця дарога ляжыць праз ваду
О, Нёман - рака, сын аблудны вярнуўся
Я нібы кат, пераўтвораны ў ахвяру...


Рецензии