Я люблю жыццё, ды неўзаемна так,
Я люблю паветра, кісла-горкае,
Я люблю лічыць, што ёсць апошні знак
І што кропку ў канцы мы зменім коскамі.
Мне абрыдлі смутак і пакутніцтва,
Мне агідна не трываць, а кідацца,
Толькі ў коўдру нельга вечна кутацца,
Адзіноцтва не адорыць літасцю.
Мы пачуцці закрываем вежамі,
Мы ад слабасці ў іх хаваемся...
Гэта ўсё праз адзіноцтва, ведаеш?
<21.11.2014>
***
© Copyright: Саша Сидоревич, 2016
Свидетельство о публикации №116081708572
Свидетельство о публикации №116081708572
Рецензии