ГАЛАКТИОН ТАБИДЗЕ
Ч У Д У *
Помилуй! Помилуй! Помилуй!
Ирода грехом зараженного.
Люцифера во мне сопящего.
Люцифера, как тигр сражённого
и теперь спящего
Помилуй! Помилуй!
Гнев моих глаз, адом горящие.
Руки помилуй во злобе, вдвоём,
В непорочном свете молящие...
Чудо я жду Твоё
* Автор картины - Клавдия Копытина
Чуду
© Copyright: Тинатин Менабде, 2016
Свидетельство о публикации №116062605416
Свидетельство о публикации №116062605416
Рецензии
МАРИНА ЦВЕТАЕВА
Уж сколько их упало в эту бездну...
------
უკვე რამდენი დალეწა ფრთები, შთანთქა უკუნმა,
პირდაფჩენილმა
დადგება ის დღეც და მე გავქრები - მიწის უკუღმა
ვინ დარჩენილა.
და გაქვავდება რაცკი მღეროდა. იბრძოდა, დუღდა
ვნებაში მწარედ
ჩემი ხმა ასე, რომ შეჰფეროდა. თმა ოქროს ღრუბლათ,
თვალები მწვანე.
და ეს ცხოვრება - მზისა მარაო, დღეს ლუკმა-პურის
შოვნოთ დაიწყებს.
მე კი?! ამ ცის ქვეშ?! - თითქოს არაო...არყოფნით სრულით
გადამივიწყებს.
მე? სულ ბავშვივით, სულ ცვალებადი. მხოლოდ ხანდახან
გაბრაზებული
ბუხრის წინ, ცეცხლთან ვეძებდი ადგილს - მიყვარდა რახან,
მეწოდა გული.
აღარ იქნება სოფლისა ზარი?! ჭრჭინთა დასი?!
ვიოლონჩელი
და მე? ასეთი ვნებათა ზვავი?! სიცოცხლის თასი
ნამდვილი ჩემი???
აქ! ამ მიწსზე?! სადაც არაზდროს მე არ ვიცოდი
ზომა და წონა.
რწმენას, სიყვარულს თქვენ გთხოვდით ამ დროს. რახან ვიწოდი
სულ მქონდა თხოვნა.
და ახლაც ისევ - უცხოს, ახლობელს...მუხლის მოდრეკით
თქმით პირდაპირით
უზომო სითბო რომ მქონდა ოდეს და მეტის-მეტი
ამაყი ნირი
სულ მოთამაშეს... სიმართლით სავსეს. რახან მაქვს ფრთები,
ვცდილობ და ვიქნევ.
გთხოვთ, მომისმინეთ! შემინდეთ ასეთს! რადგან მოვკვდები,
გიყვარდეთ იქნებ...
Тинатин Менабде 09.07.2016 13:46 • Заявить о нарушении
Уж сколько их упало в эту бездну...
------
უკვე რამდენი დალეწა ფრთები, შთანთქა უკუნმა,
პირდაფჩენილმა
დადგება ის დღეც და მე გავქრები - მიწის უკუღმა
ვინ დარჩენილა.
და გაქვავდება რაცკი მღეროდა. იბრძოდა, დუღდა
ვნებაში მწარედ
ჩემი ხმა ასე, რომ შეჰფეროდა. თმა ოქროს ღრუბლათ,
თვალები მწვანე.
და ეს ცხოვრება - მზისა მარაო, დღეს ლუკმა-პურის
შოვნოთ დაიწყებს.
მე კი?! ამ ცის ქვეშ?! - თითქოს არაო...არყოფნით სრულით
გადამივიწყებს.
მე? სულ ბავშვივით, სულ ცვალებადი. მხოლოდ ხანდახან
გაბრაზებული
ბუხრის წინ, ცეცხლთან ვეძებდი ადგილს - მიყვარდა რახან,
მეწოდა გული.
აღარ იქნება სოფლისა ზარი?! ჭრჭინთა დასი?!
ვიოლონჩელი
და მე? ასეთი ვნებათა ზვავი?! სიცოცხლის თასი
ნამდვილი ჩემი???
აქ! ამ მიწსზე?! სადაც არაზდროს მე არ ვიცოდი
ზომა და წონა.
რწმენას, სიყვარულს თქვენ გთხოვდით ამ დროს. რახან ვიწოდი
სულ მქონდა თხოვნა.
და ახლაც ისევ - უცხოს, ახლობელს...მუხლის მოდრეკით
თქმით პირდაპირით
უზომო სითბო რომ მქონდა ოდეს და მეტის-მეტი
ამაყი ნირი
სულ მოთამაშეს... სიმართლით სავსეს. რახან მაქვს ფრთები,
ვცდილობ და ვიქნევ.
გთხოვთ, მომისმინეთ! შემინდეთ ასეთს! რადგან მოვკვდები,
გიყვარდეთ იქნებ...
Тинатин Менабде 09.07.2016 13:46 • Заявить о нарушении
На это произведение написано 5 рецензий, здесь отображается последняя, остальные - в полном списке.