Воблачка

Сення неба цёмнае было.
Мне здалося, што яно -
У госцi да мяне прыйшло.
Нават, воблачка одно

Раптам село на плячо
Ды кранула я рукой яго.
Схамянуласё, як птушанё,
Паляцело да сям’i яно.

Потым павярнуласё ка мне
I усмешкай расплылося у паласе,
А затым з усiх бакоу -
Прыляцела мноства да яго братоу.

Усе яны злiлiся у адно
Воблака, што паунеба зайняло.
I памчалi у далекi край
Мне сказалi:«Нас не забывай»

Не забуду воблачка таго,
Я яму зайдрошчу, бо яно -
Абляцело свет дауно.
Шкода, што мяне не узяло.


Рецензии