Вярблюд и вада

Вярблюд  блукаўся  па  пустыні
Вады  шукаў  напіцца
І  бачыць  ён  ля  гарызонта
Вадою  штось  свяціцца
          Сабраў  усе  сілы  і  ўперад
          Да  той  вады  дабраўся
          Дайшоў  да  берага  бядняга
          І  піць  яе  сабраўся
У  той  вадзе сябе ўбачыў 
І  яго  так  схваціла  злосць
Хто  мяне  так  размаляваў  тут
І на  спіне  якая  косць
         Худы  аблезлы і  не  зграбны
         Губы  вялікія  вісяць
         І  хто  так  мог  мяне  няўдалым
         Такім  худым  намаляваць
І  каб сябе  болей  не  бачыць
І  разагнаць  сваю  нуду
Ён  капытамі  стаў  таптаць
Нізашто,  чыстую   ваду


Рецензии