Згадзіся, вельімі дзіўная гістрыя
Праз столькі часу зноў сустрэліся з табой.
І ўцяміла адну прастую рэч я,
Што Лёс нас ніткаю звязаў адной.
Сама здзіўляюся, што не змагла забыцца я,
На голас любы твой, на сэрца твайго стук.
Дапамажы ад сну мне абудзіцца,
Цяплом мужчынскіх тваіх моцных рук.
І погляд твой, парой суровы, грозны,
Алое і разам з тым ён родны, мілы мне.
Кахаю я цябе за тое, што ты розны.
Цяпер упэўнена, нас шчасце не міне!
Сустрэча
© Copyright: Юлия Садовая-Артюкевич, 2016
Свидетельство о публикации №116010300456
Свидетельство о публикации №116010300456
Рецензии