Ослик

       М. Вазалис

Перевела с нидерландского языка
на русский язык Галина Поротикова

Звал краткий сумрак голубой
идти изведанной тропой.
Земля была красна, суха,
сияли тонко облака,
и шелестел чертополох
порывисто, насколько мог.
И словно сказочный звонок
до моего донёсся слуха,
и в тот же миг увидел ухо
чуть выше длинных тонких ног.
Его янтарные глаза
сверкали, это были очи,
родник живительный без порчи,
казалось, в них была слеза.
Я вскрикнул внутренне, застыл,
увидя это существо:
нежней не видел ничего.
Но отряхнув обычный пыл,
собрав в кулак всё мужество,
признался, этот ослик был,
как я, святая простота,
как я, всегдашняя мечта,
и если чуточку нажать,
я так же мог бы жизнь начать.

С нидерландского


       M. Vasalis

Het ezeltje

In de korte, blauwe schemering
deed ik een kleine wandeling.
De grond was rood, gebarsten-droog.
De lucht was dun en vreeslijk hoog,
en blauwe distels stijf en grillig
ritselden driftig en onwillig.
Stil grazend naast een grijze rots
zag ik opeens op hoge benen
een jonge ezel; zijn oren schenen
doorzichtig, zijn gelaat was trots.
Zijn lange, ambren ogen blonken
als water, ernstig en bezonken
en onpartijdig was zijn blik.
En na een korte, felle schrik
verstarde ik in verwondering.
Of kan het eerbied zijn geweest
voor dit schoon, ongeschonden beest,
waarmee ik langzaam verder ging?
Een pijnlijke herinnering:
zo ben ik vroeger ook geweest.
Die gaafheid en zachtzinnigheid,
onzware ernst en droomrigheid,
o kon ik dat nog `eens herwinnen,
kon ik nog `eens opnieuw beginnen.