Юбилейные портреты. Жена Елена Ивановна

Да 50-годдзя

Бягуць воды рэчкі Друць
З крыніц талачынскіх
Ды цікавы спеў вядуць
Сваім звонам чыстым.

Ў гэтым звоне шмат і сам
Дзіўнага пачуў я,
І адну аповесць вам
Зараз прапаную.

Жнівень лета завяршаў
На ўраджай багаты,
Птушак зграі ўжо збіраў
У вырай, ад хаты.

Вось у гэтую пару,
За дзень да Успення,
Пяцьдзесят гадоў таму
Адбылось здарэнне.

Хамутовы Іван з Валяй
Дачку нарадзілі,
Яе Ленаю назвалі,
Красой надзялілі.

Ў сад дзіцячы не вялі,
Дома пакідалі,
Ці за ніткі, за кулі,
Ў «тэкстылі» хавалі.

Як даводзілася ёй
Заставацца дома,
Не з адной буйной слязой
Сталася знаёма.

Мама з працы адбягала
(Ёй не абыякава),
Лена з смуткам ёй казала:
- Пакая я, пакая.

Але ж зноў збіралась маці
У “тэкстыль” да працы,
А маленькаму дзіцяці
Адной заставацца.

“Каб хутчэй брацік Сярожа
На свеце з’явіўся,
Мусіць быў бы ён прыгожым,
Калі б нарадзіўся.

Я б з ім стала забаўляцца,
Я б ім ганарылась”.
З гэтай думкай, можа здацца,
Ля вакна садзілась.

Потым на вакно залезе,
Усіх разглядае,
І пры шумнай пры дарозе
На ім засынае.

А па вуліцы снавалі
Туды-сюды людзі
І сябе ў душы пыталі:
-Што з дзяўчынкі будзе?

Яна ж, быццам тая ружа
З бутона ды ў кветку,
Прыгажэла хутка дужа
І зімой і ўлетку.

Гады школьныя ляцелі
З танцамі, турызмам.
І ўжо хлопцы зразумелі,
Што ў ёй ёсць харызма.

Чарадой яны хадзілі
Каля яе хаты,
Мо і планы ўжо рабілі
Пад вянец захапаць.

Ды з'явіўся я – Пасееў,
Як зваліўся з дубу.
Закахаўся ў гэту фею
І павёў да шлюбу

Каб адбіць ніхто не змусіў,
Дзён мабыць праз тры,
Вывез яе з Беларусі
Да ракі Суры.

Потым разам ў Нерастанным
Жылі ды служылі.
Там у КДБ туманным
Нешта варажылі.

І затым нарэшце Гродна,
Дзе жывем і сёння.
Відавочна, стала родным
Гэта Панямонне.

Каб было ўсё добра дома,
Каб не сумаваў я,
Траіх дзетак (ў два прыёмы)
Мне падаравала.

Паглядзіце, вось яны,
Сядзяць грамадою:
Коля з Сашам – два сыны
З Наташай - дачкою.

Коля з Дашай у свой час,
А Саша з Аксанай,
Вельмі ўзрадавалі нас,
Кажу без падману.

Бо Паліна і Вадзім, –
Нашы ўнучка з ўнукам,
Год праз колькі, паглядзім,
Адгрызуць навукі

І прадоўжаць радавод
Па зямных законах,
Прыгажосцю ўславяць род
Бабулі Алёны.

Пра яё яшчэ скажу,
Каб партрэт дапоўніць,
Хоць я ёй і даражу,
Ды ўсё ж трэба ўспомніць.

На спецсувязі сягоння
Разам робім працу.
Мужыкоў там хата поўна
Ў гэтай гаспадарцы.

Тут з начальнікам яна,
Ды без засмучэння,
Любоў круціць што ні дня.
Вось гэта здарэнне!

Кажуць людзі, той мужык
Шчодры ды харошы.
Добра гэта, але… дык…
Бярэ з яго грошы.

Я не супраць, хай бярэ,
Гэта ж вам не ўкрала,
У мяне знутры дзярэ –
Каб усе не брала.*

А то кажуць пяцьдзесят
Жаночаму полу,
Быццам бы гадоў зашмат,
Быццам гнуць да долу.

Прыклад вы з яе бярыце,
Дачка ды нявесткі.
А хто скажа: «Ёй за трыццаць».
Таму будзе кепска.

Бо я сёння ёй жадаю:
Будзь заўсёды юнай,
Мая жонка дарагая,
Наша прыгажуня!

Хай мужык кахае, любіць
Ды хай і начальнік*
Калі-небуць прыгалубіць,
Гэткі цалавальнік.

Дзеці каб заўжды любілі –
Сёння і пад старасць
І па ўсім жыцці дарылі
Табе толькі радасць.

Каб шчасліва ты жыла
Са здароўем ў згодзе,
Няньчыць праўнукаў змагла,
Як на гэта пойдзе.

За цябе ўздымаю тост,
Мая ты каханка,
За сярэдні твой узрост
Святкуем да ранку!
            (*Начальнікам цеха СПС тады быў я)


К 55-летию

Юбилей твой сегодня особый,
Но об этом ничуть не грусти.
Всем назло прямо завтра попробуй
На работу с утра не пойти.

Ты теперь от забот сих свободна
(Так гласит социальный закон).
Делай все, что тебе лишь угодно,
(Но блюди соглашенье сторон).

Как всегда ты прекрасна и дивна,
Все тобой сражены наповал.
Как художник колдует с картиной,
Видно, Бог так с тобой колдовал.

Ты сегодня не просто красива –
Королеве с короной под стать.
От тебя излучается сила,
Чтобы нас красотою спасать.

Всех улыбка твоя согревает.
Слово доброе, будто бальзам,
И телесный недуг побеждает,
И поддержка душевная нам.

Мудрость бабушки, матери нежность,
Верность мужу до нынешних дней,
И ко всякой работе прилежность
Возвышают тебя средь людей.

Так живи много лет, дорогая,
Оставаясь такою до СТА!
Ни забот, ни печалей не зная,
Пусть не меркнет твоя красота!

Пусть Господь, как дождями, обильно,
На тебя свою милость прольет.
И пусть любит, как я, сильно, сильно
Ангел тот, что по жизни ведет.

К 60-летию

Какой итог на эту дату?
Не просто дату – юбилей!
На внуков стала ты богатой –
По одному от всех  детей.

За 40 – возраст Коли, Саши.
Гордиться ими вправе ты.
За тридцать с годиком Наташе.
У них, как  есть, твои черты.

Ты их  вскормила, воспитала
(Здесь в чем-то помогал и я).
Но сделано ТОБОЙ немало,
Чтоб дружною была семья.

Благодарю тебя за это,
За жизнь, что прожил я с тобой,
Пусть не сластила, как  конфета,
И не всегда был штиль-покой.

Но, может, в этом вся причина,
Что сорок  с гаком уже лет
И я, как  бы, в соку мужчина,
И ты, как  будто роз букет.

Сейчас ты вот о чем послушай
(Я это говорю, любя).
Полина, Вадик  и Варюша
Есть продолжение тебя.

У них, конечно, свой характер,
У каждого лицо свое,
Но группа крови, резус-фактор
Наследство явное твое.

Ты радуешься их  успехам,
Переживаешь час невзгод.
Ведь дети, внуки как  утеха,
Так  и бесчисленность забот.

По жизни ты не «сачковала».
Без малого под сорок  лет
На благо Родины отдала.
И… мини пенсия в ответ.

Ну, не с графьев мы и не с князей.
Не гложет пусть за то печаль.
Ведь ты имеешь от спецсвязи
И грамот много и медаль.

Но главное твое богатство
За этим праздничным столом.
И пьет оно не ради пьянства,
А с пожеланием о том:

Чтоб жила ты как  можно дольше,
Чтобы минул тебя злой рок,
Чтоб Бог давал здоровья больше
И Ангел век  тебя берег.