Кажуць, дарогу здужае iдучы.
А калi чалавек невiдушчы,
Цi можа сапраўдны ён шлях адшукаць?
Бродзяць у цемры нават вiдушчыя,
Iм нiхто не спрабуе святло паказаць.
Гэта горад сляпых -
Тут кожны навобмацак ходзiць.
Iх пустыя вачнiцы сьлязьмi аблiваюцца.
Побач з iмi прывiды крочуць,
У душы лезуць, ды ўсьмiхаюцца.
Гэта горад глухix -
Тут крыку нiхто не пачуе.
Самы звонкi гук - цiшыня.
Адзiн аднаго падманам частуе,
Задарма прадаецца iмя.
Гэта горад вандроўнiкаў -
Iм няма супакою,
Кожны шукае сябе.
Як не зблытаць дарогi бясконцыя
I застацца жывым на вайне?
Невiдушчыя у цемры блукаюць:
Страцiлi зрок у хлуснi.
Хiба тыя, што клятвы парушылi,
Што запэцкалi рукi ў крывi,
Разумеюць, куды iм iсцi?
Дарогу здужае iдучы
© Copyright: Анна Исеньева, 2015
Свидетельство о публикации №115111110278
Свидетельство о публикации №115111110278
Рецензии